drink drank drunk :)

¿

მუდმივი კითხვა 1990 წლიდან..

Right? Right.

არასოდეს მესმოდა და არც ახლა ვგუობ რადიკალურ, ექსტრემისტულ და ფანატიკურ შეხედულებებს და პოლარული მხოლოდ ღამეები მიყვარს. ტვინის რთულად მოწყობის მიღმა ჩანაფიქრი იმალება, თორემ პრიმიტიული ფრინველებივით, დაბადებიდან, კენკვის ინსტინქტის იქით ვერ განვვითარდებოდით.

არცერთი შენი მოდებილო იდეა სხვის თავისუფლებას არ უნდა ზღუდავდეს. მით უმეტეს, სიცოცხლის უფლებას. არის ჩემი კომენტარი. დილა მშვიდობისა.

I Probably Would

I was faced with a choice at a difficult age
Would I write a book? Or should I take to the stage?
But in the back of my head I heard distant feet
Che Guevara and Debussy to a disco beat

Feliz de novo

როცა საკუთარი ბლოგი გაქვს, რომელსაც არც თუ ისე შორეულ წარსულში პირადი სიამოვნებისთვის ყურადღებას უთმობდი, შენი ყოველდღიური პროფესიული მოღვაწეობა კი კომპიუტერთან ჯდომაში და მარტივად, 24-საათიან რეჟიმში ტექსტების აკრეფაში გამოიხატება, ძალაუნებურად, ფიქრობ — საერთოდ, როგორ მრავლდებიან მამაკაცი გინეკოლოგები? ალბათ, არსებობს რაღაც მექანიზმი, რომელიც ინტიმურის საქმიანისგან გარჩევაში გეხმარება, თუმცა ჩემთვის, სამწუხაროდ, ის ჯერ კიდევ ბუნდოვნად რჩება. შესაბამისად, მთელი 2015 წლის შემოქმედებითი ენერგია საყვარელ საქმეს — თარგმანს — შევალიე და პირველად ცხოვრებაში, რაღაც პატარ-პატარა გამარჯვებებიც მოვიპოვე: პრემია, მაგალითად, თუმცა, როგორც აღვნიშნე, პატარა :)

მაგრამ ყველაფერს მეორე მხარეც აქვს და სულ ყველაფერი ცუდი ვერ იქნება. სწორედ ამ მცირ-მცირე მიღწევების წყალობით, წელს ჩემი მეორე ყველაზე საყვარელი საქმიანობით — მოგზაურობით უხერხულობამდე ბევრჯერ დავკავდი და ბლოგით თუ არა, wanderlust-ის დაოკებით მაინც მოვახერხე თვითშემეცნება.

ასე მაგალითად, სვანეთის ჭუბერში აღმოვაჩინე, რომ ლუშნუ ნინში თოვლის აღმნიშვნელი 10-ზე მეტი სიტყვა აქვთ. შრი-ლანკაში მივხვდი, რომ მათთვის თეთრი თუ მელოტი ადამიანები ისეთივე ეგზოტიკაა, როგორც ზოგიერთი ქართველისთვის — შავკანიანები და სულაც არ ერიდებათ შენკენ თითის გაშვერა. ლონდონში მაუწყეს, რომ ძილის დროს, ვეხუტები ყველას — განურჩევლად და რად გინდა მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობა, როცა ბრიტანეთის მუზეუმი გაქვს?! აპრილის ბათუმში კიდევ ერთხელ დამიმტკიცეს, რომ ყველა ქალი ერთნაირია და გათხოვება ყველას უნდა. ბუდაპეშტი იდეალური მაგალითი იყო იმისა, რომ booking.com-ზე პირველივე იაფიან სასტუმროს არ უნდა ეცე და ჯერ მიმოხილვების წაკითხვაა საჭირო, სამაგიეროდ გერმანიაში Airbnb-ს ვეზიარე და რამდენიმე დადებითი დახასიათება თავად მოვიპოვე. აგვისტოში ათენში ძალიან ცხელა, სამაგიეროდ იდეალური იყო ალბანეთში, სადაც ეგეთივე ზღვაა და ყველაფერი ორჯერ ნაკლები ღირს. შვედეთში პირველად ვნახე მადონა კონცერტზე, სტოკჰოლმის ფასებს კი პოლონეთში შევაფარეთ თავი.

პრინციპში, ახლაც პოლონეთში ვარ და რამდენიმე საათში ბერლინს გავეშურები. რაღაცეებს ვარშავაშიც მივხვდი. მაგალითად, იმას, რომ არიან ადამიანები, რომლებიც მზად არიან შენთვის ყველაფერი გააკეთონ და თურმე, შესაძლებელია ბოლომდე ნდობა. კარგი წელი იყო და წინ კიდევ რამდენია..

..to the rhythm of the wheels of steel

გაუშვი მეგობარი ბაზელში (სად ვიყიდოთ ავიაბილეთი ყველაზე იაფად)

რაღაც სპეციალური ჩარტერული რეისების არსებობის გარდა, ძნელად თუ წარმომიდგენია ისეთი ვითარება, როდესაც ავიაბილეთი ტურისტულ სააგენტოში უფრო იაფი ღირდეს, ვიდრე ინტერნეტში. ეს, ალბათ, დაქირავებული მუშახელისთვის ჯამაგირის გადახდის აუცილებლობით და ნუ, ათასი სხვა ხარჯითაა გამოწვეული, რაც კომპანიის ინტერნეტში მოღვაწეობის შემთხვევაში, მკვეთრად მცირდება, რადგან საიტიდან მომხმარებელი მესამე პირის დახმარების გარეშე ყიდულობს ბილეთს და შესაბამისად, თავად ემსახურება საკუთარ თავს.

თუმცა, ისევე როგორც ქუჩაში გარეთ, ვირტუალურ სივრცეში შიგნითაც მრავალი სხვადასხვა ტურიზმზე ორიენტირებული კომპანია ფუნქციონირებს და ალბათ, არ არსებობს ერთი იდეალური საიტი, სადაც ავიაბილეთის ყიდვა ყოველთვის ყველაზე იაფად იყოს შესაძლებელი. ამიტომაც, ყოველთვის, როდესაც თვითმფრინავის ბილეთის ყიდვის აუცილებლობა დგება, ათეულობით საიტს ვსტუმრობ და ვცდილობ ვიპოვო ისეთი, რომელიც სასურველ ბილეთს ყვეელაზე დაბალ ფასში შემომთავაზებს.

დღეს, მეგობრისთვის თბილისი – ბაზელი – თბილისის ბილეთი უნდა მეყიდა. თარიღები წინასწარ იყო ცნობილი: 24 ოქტომბერი – 5 ნოემბერი. ავიაკომპანიას, გადაჯდომების რაოდენობას და რეისებს შორის დროს მნიშვნელობა არ ქონდა. მთავარი ჩემი მეგობრის შემთხვევაში ფასი იყო.

ბილეთი ვიყიდე. საკმაოდ ნორმალურ ფასად. თუმცა, “სიყვარულოვნას ბლოგზე” პოსტის გაცნობის შემდეგ, გადავწყვიტე ჩემი გამოცდილებაც გამეზიარებინა თქვენთვის იმ იმედით, რომ იაფიან ბილეთზე ნადირობის პროცესი შეიძლება ვინმესთვის სასარგებლო აღმოჩნდეს.

მუსიკა: The Writing’s On the Wall

ჩემმა ერთ-ერთმა ბოლო დროს ამოჩემებულმა ასტროლოგმა YouTube-ზე მითხრა, რომ ივნისი ქალწულებისთვის ნელი თვე იქნება და მეც, შთაგონებით თუ შთაგონების გარეშე, ბოლო რამდენიმე კვირაა სიზარმაცემ შემომიტია, რასაც – ზოგადად – კიდევ ერთხელ შექმნილი ილუზიების გაქარწყლებით გამოწვეული ემოციური ფონიც ემატებოდა. მოკლედ, ამ ყველაფრით, უფრო ჩემი დამსაქმებლები დაზარალდნენ, ვიდრე პირადად მე, თუმცა მაინც ვფიქრობ, რომ დიდად ვერაფერი შეამჩნიეს :)

ასეა თუ ისეა, ნელ-ნელა ჩემს ორბიტას ვუბრუნდები, ხოლო ჩემი ბიჭები, რომელთა ვიდეოც ბოლოში მიდევს და კიდევ ერთი ადამიანი, რომელიც ასევე ჩემია, არაორაზროვნად მახსენებენ, რომ იქნება ეს ილუზია, კლიშე-მცდარი გადაწყვეტილება თუ უბრალოდ, მოვლენათა ცუდი თანხვედრა – ყველაფერი შეგიძლია შენს და სხვების სასიკეთოდ გამოიყენო. აი, მაგალითად, როგორც ეს მოკლე პოსტია :) [მე ჩემში დაგროვილი გადმოვეცი ლაკონურად; ის კი, ვინც ამ ყველაფერს წაიკითხავს, ამ დროულად არაჩვეულებრივი ვიდეოს არსებობის შესახებ შეიტყობს].

სულ ეს იყო :)

Th-th-th-that’s all folks!

Они видели небо, видели вместе, падали в воду.
Зажигали гирлянды и тратили деньги, прятали слезы.
Они ели друг друга, спали друг с другом ровно два года.
И катились по рельсам без интереса в заданных позах.

როგორ: ბოლონიის აეროპორტიდან ცენტრამდე იაფად

მოულოდნელად თავზე დაყრილი მთარგმნელობითი სამუშაოს გამო, რომელიც როგორც წესი, ყოველგვარი პერსონალური შემოქმედების სურვილს მაკარგვინებს ხოლმე და ბლოგსაც უკვე შეეტყო, თვითონაც ბოლომდე ვერ გავიაზრე, როგორ აღმოჩნდი დიღმის მასივში დივანზე მოკალათებული მდგომარეობიდან, იტალიის უმშვენიერეს ბოლონიაში, რომელთანაც თბილი გრძნობები მაკავშირებს.

თუმცა, გადაღლილობის მიუხედავად, ჯერ კიდევ თბილისის აეროპორტშივე მოვასწარი იმის დაფიქსირება, რომ საკმაოდ ბევრი ადამიანი პეგასუსის ფრენაზე საბოლოო დანიშნულების წერტილად სწორად ემილია-რომანიის დედაქალაქს აფიქსირებდა და სტამბულში 5-საათიანი გადაჯდომის შემდეგ, ბოლონიისკენ მიმავალ თვითმფრინავში ისევ და-ძმა გურჯების აღმოჩენა, უკვე აშკარა დასტური იყო ზემოგაფიქრებულისა.

შარშანდელი მოგზაურობის გათვალისწინებით, ბოლონიაში დიდი საქმე არაფერი მქონდა. აქ ჩამოსვლა მხოლოდ, თბილისი-სტამბული-მილანის ბილეთის ფასისგან მკვეთრად შესამჩნევი განსხვავების და პასპორტში ახალი, BOLOGNA-ნი შტამპის გამო :) გადავწყვიტე და შესაბამისად, აეროპორტიდან შემდეგი გაჩერება – ბოლონიის ცენტრალური რკინიგზის სადგური უნდა ყოფილიყო. და იქ მოსახვედრად, ტრანსპორტის რაღაც საშუალებით უნდა მესარგებლა.

როგორც კულტურულმა, ბიუჯეტზე ორიენტირებულმა ტურისტმა, გამგზავრებამდე, ბოლონიის ტრანსპორტის შესახებ, ერთი-ორი ვებ-გვერდის წაკითხვა მაინც მოვახერხე. და იმისთვის, რომ ჩემი მეგობრები თუ ისინი, ვინც ამ ბლოგს მიაკვლია, ბოლონიის აეროპორტში პირველად ჩასულები, დაბნეულები არ დაიარებოდნენ (და რამდენიმე ასეთი შევამჩნიე), ჩემი მიკვლევებისა თუ აღმოჩენების ამ პოსტით გაზიარება გადავწყვიტე.

მაშ ასე, იმ შემთხვევაში, თუ ბოლონიის აეროპორტში თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცი არ გელოდებათ, მეტ-ნაკლებად ცენტრში მდებარე რკინიგზის სადგურამდე (ან ქალაქის სხვა ნაწილში) მოხვედრის რამდენიმე საშუალებაა:

Florence + the Giga

რაც უფრო დრო გადის, მით უფრო ვრწმუნდები, რომ არსებობს ღრმა ბავშვობაში ჩადებული რაღაც პრინციპები, რომელთაც ვერასდროს ვერასდიდებით ვერ ჩაანაცვლებ. ასე, მაგალითად, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს არც თუ ისე დიდხნიან ცხოვრებას მეცნიერებათა დოქტორები, ხელოვნების მოღვაწეები თუ ამ მიმართულების სტუდენტები ალამაზებენ და მეტ-ნაკლებად რაღაც მინახავს, წამიკითხავს თუ მომისმენია, ლეონარდო, მიქელანჯელო, დონატელო და რაფაელი ჩემთვის, პირველ რიგში, მაინც “კუ-ნინძებად” რჩებიან. და სულაც არაა ჩემი ბრალი, რომ მასკულტურას კლასიკურ კულტურაზე ადრე ვეზიარე.

დანტესაც სკოლაში არ გავდიოდით; და მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც ეტაპზე ჩემმა კარგმა მეგობარმა გაგამ „ღვთაებრივ კომედიასა” და ჩემი ცხოვრების გარკვეულ ეპიზოდებს შორის პარალელების გავლება დაიწყო და ამ პოემის შინაარსის შესახებ სწორედ ამ გზით ჩამომიყალიბდა ავ-კარგი წარმოდგენა, მე მაინც ვთვლი, რომ ალიგიერის შესახებ ყოველთვის გაცილებით უფრო მეტი ვიცოდი, ვიდრე იტალიის რესპუბლიკის ყველა ერთად აღებულმა მოწაფემ რუსთაველის შესახებ. ნუ, თუნდაც ის ხომ ვიცოდი, რომ სწორედ დანტეს ნამოღვაწარმა დააკნინა აკადემიური ლათინური და საფუძველი დაუდო თანამედროვე იტალიური სალიტერატურო ენის ჩამოყალიბებას, ხალხური ლათინურის ფლორენციის დიალექტის საფუძველზე. ვოტ. ჩვენი ენის რეჶორმატორი ილიას შესახებ იციან კი იტალიელებმა რამე? რა თქმა უნდა, არა.

ყველაფერთან ერთად, ფლორენცია მედიჩების დინასტიას უკავშირდება. ესეც ვიცოდი. თუმცა, მათ სახელსაც კვლავინდებურად აღორძინების ეპოქის ხელოვნების თუ კულტურის მოღვაწეებთან მივყავართ და ერთი სიტყვით, სასიკვდილო წრედი იკვრება. მივდივართ ისევ პოსტის თავში დაწერილთან. და იმისთვის, რომ ევროპული სახვითი ხელოვნების უმნიშვნელოვანესი მუზეუმის, უფიცის გალერეის, ორ ფლიგელს შორის თუ ფლორენციის აკადემიის გალერეასთან მაღლა აწეული თავით ჩამევლო, ― ა-ლა “მე ჩემი პრინციპები მაქვს და მერე რა, რომ არ შემოვდივარ?!”, ტოსკანის ფლორენციაში ძირითად მოსანახულებელ ადგილებად ყველაზე არარომანტიული და უჩვეულო ლოკაციები შევარჩიე ისე, რომ ბოლოში მხოლოდ “დავითის” გენ-იტალია არ მქონოდა დალექილი გონებაში.

სად დავიკარგე: თარგმანში

2013 წლის ბოლოს, ვინმეს რომ ეკითხა ჩემთვის, 2014 წლის დასაწყისისთვის გრანდიოზული გეგმები მქონდა. ვაპირებდი, იტალიურზე ინტენსიურად სიარულს, ბლოგის გამოცოცხლებას ახალი პოსტებით ძველის შესახებ, რომელიც თავის დროზე უნდა დამეპოსტა და არ გავაკეთე. ასევე, უნდა დამეხვეწა უკვე ტრადიციადქცეული ნოემბრის თვის ქვეყნიდან გაღწევის მარშრუტი; გამერკვია, ვის უნდოდა წამოსვლა და ვის – არა, რომ შემდეგ მათ მაგივრადაც მეფიქრა სავიზო ფორმალობებზე. და კიდევ, ათასი წვრილმანი, რომელიც აქ საერთოდ არაა მოსატანი.

თუმცა, გრანდიოზული გეგმები, დიდწილად, გრანდიოზულად ბევრი თავისუფალი დროის ნაყოფი იყო. ამ დროში კი ფიქრსაც ბევრს ვასწრებდი, ბევრი ამოცანის დასახვასაც ვახერხებდი და საერთოდაც, არაფერი არ მიშლიდა ხელს მათ განხორციელებაში. ამ ყველაფერს 17 იანვარს მოეღო ბოლო, როცა ჩემთვის დღემდე უცნობმა ქალბატონმა დამირეკა და ტელევიზიისთვის ფილმების თარგმნა შემომთავაზა. ისევ და ისევ დროის სიუხვის გამო, ვერ წარმოვიდგინე, რატომ არ უნდა დავთანხმებულიყავი. მაგრამ სულ რამდენიმე დღეში გავაცნობიერე, რომ თავისუფალი დრო სადღაც გაქრა და მთელი ეს პერიოდი დღემდე შვიდი მხატვრული ფილმის დედა ენაზე თარგმანს დავუთმე.

პირველობის ბედნიერება, ბოევიკ “12 რაუნდს” ერგო, რომლის თარგმანისას, მისი მთავარი გმირი იდიოტად შევრაცხე, მისი ტყვედ აყვანილი შეყვარებული კი სულ მეცოდებოდა. შემდეგ უჟასები წამოვიდა :) “28 დღის შემდეგ” სიშმაგე-სიგიჟის ვირუსზე იყო, რომელიც მაიმუნებმა ადამიანებს გადასდეს და მერე მთელი ბრიტანეთის მოსახლეობა ზომბებად იქცა. რა თქმა უნდა, მთავარი გმირების გამოკლებით. “28 კვირის შემდეგ” იმავე ფილმის მეორე ნაწილი იყო, რომელიც სხვა რეჟისორმა გადაიღო და კიდევ უფრო მოსაწყენი და არასაშიში გამოდგა. და სკამიდან არცერთხელ არ წამოვმხტარვარ. ძველი ფილმის 2006 წლის ვერსია – “ომენი” უკვე ნანახი მქონდა და საშინლად მოსაბეზრებელი იყო მისი თარგმნა. თან, სულ ბიბლიაში ვიხედებოდი. დიდი მადლობა, მართლმადიდებელი ქრისტიანებისა და იეჰოვას მოწმეების საიტებს. “მაიმუნების პლანეტას” არ ვუყურე, შესაბამისად აზრი არ მაქვს. ფილმი “შეუძლებელი” ტაილანდის თავს დამტყდარ ცუნამიზე იყო. ამ ფილმს თან ვთარგმნიდი, თან ცრემლი მადგებოდა, თან გული მერეოდა, თან მიხაროდა და მოკლედ, ყველაზე უფრო დამამახსოვრდა. გუშინ კი ვუდი ალენის “შენ მაღალ შავგვრემან მამაკაცს გაიცნობ“-ის თარგმნას მოვრჩი, როგორც იქნა. ძალიან უყვარს წერა მაგ კაცს, მთელი 45 გვერდი გამომივიდა ფილმის ქართული თარგმანი!

რომელ ქართულ ტელეარხზე გავა, ან თუ გავიდა ეს ფილმები – არ ვიცი, არ მიკითხავს. ისევე როგორც არ მიკითხავს, როდის მეკუთვნის ამ თარგმანისთვის ჰონორარი. თუმცა, ალბათ, მეორეს უფრო მალე გავარკვევ, ვიდრე პირველს. ვინმე თუ სადმე მოკრავთ თვალს ჩემ ნამუშევრებს, შემატყობინეთ, გამიხარდება :)

UPDATE: რუსთავი 2 ყოფილა :))

მუსიკა: Subsequently Lost

ჩემი გოგოს ახალი ვიდეო :) უხდება ამინდსაც, განწყობასაც, დატვირთულ სამუშაო გრაფიკსაც და ბოდიალებს შორის აღებულ პაუზასაც. ისე კი, ამ თოვლიან ამინდში წავიდოდა სადმე კაცი, მაგრამ თოვლზე არ ვგიჟდები და რაც მთავარია – არ მიშვებენ. არადა, გაცვეთილი სიცივე-მეგობარი-ბუხარი-ალკოჰოლი რა კარგია ‘ქაღალდზე’. იმედია, მოხდება რამე სასწაული ან არც :) მანამდე ისევ პოლის ვუსმინო ჯობს. უფრო რეალურია :)

სურათებში: მთვრალი სტამბული

მიუხედავად იმისა, რომ ახალი წლის ღამეს და საახალწლო ეიფორიის თვალსაზრისით კრიტიკულ პირველ იანვარს ალკოჰოლის მიმართ მდგრადი გამძლეობით გამოვირჩეოდი, ბედობის დღეს დარღვეული მშრალი კანონი, რიგი თანმხლები მოვლენის წყალობით, სპონტანურ თავგადასავალში გადაიზარდა. უფრო კონკრეტულად კი, მსგავს ტალღაზე მყოფი თანამოაზრის, დროულად ჩარიცხული ხელფასის, ერთი მეგობრის მეგობრობის და Atlasjet-ის აქამდე დაუჯერებელი საფასო პოლიტიკის წყალობით, საბურთალოს ბეტონის ჯუნგლებში ჩასული მზის ამოსვლას 3 იანვარს, ბოსფორის სრუტის ორივე მხარეს გადაშლილ სტამბულში შევხვდით.

თუმცა, ათათურქის აეროპორტში ფეხის დადგმისთანავე დაწყებულ ნაბახუსევის, დაღლილობის თუ უძილობის თანმდევ შეგრძნებებს ოდნავაც არ შეუშლია ხელი ფეხით ბევრ სიარულში, ადრე ნანახისა თუ განცდილის თანამგზავრებისთვის გაზიარებასა და მათთან ერთად ახალი ადგილების აღმოჩენაში. მეგობრის სახლში უხერხულ პირობებში გათენებული ღამის შემდეგაც კი, ჩვენი არაფხიზელ მდგომარეობაში მიღებული გადაწყვეტილება არ გვინანია. მით უმეტეს, როდესაც ცოტა ხნით ყოველდღიური რეალობიდან მოწყვეტა არამედიკამენტოზურ/ბალახოვანი საშუალებებით ორივეს ძალიან გვჭირდებოდა და სხვა სინამდვილეში აღმოჩენის მედიატორად არჩეულ თვითმფრინავზე დახარჯული მიზერული /თუმცა გურჯებისთვის დეფიციტური/ თანხაც, საბოლოო ჯამში, განხილვას არ ექვემდებარებოდა.

..და თუ მაინცდამაინც კონკრეტული გადაწყვეტილებები არ მივიღეთ, რაღაცაზე მაინც დავფიქრდით. და აჰა, ძალიან კარგი იყო. იყო საღამო, იყო დილა..

წელი, სახელად 2013

ზოგადად, ციფრების კარმის არ მჯერა ზუსტად იმდენად, რამდენადაც მინდა, რომ მჯეროდეს. რა აჯობებდა იმის წინასწარ ცოდნას, რომ მთელი წელი სახლში უნდა დაეტიო, ან რავი – არ დალიო. 2013 წელმა ზუსტად ისევე ჩაიარა, როგორც ყველა დანარჩენმა: რამდენიმე დაგეგმილი თავგადასავლით, რამდენიმე – დაუგეგმავით; ერთი-ორი შენაძენით და ერთი-ორი გამოუსწორებელი დანაკარგითაც. თუმცა ის, რაც ამ წელს სხვებისგან განასხვავებს, ალბათ, თბილისსგარეთ გასვლების რაოდენობაა და 13-მა თუ მასთან ასოცირებულმა პირებმა ამაზე ვერანაირად ვერ იქონიეს გავლენა.

2013 წელი ბოლონიური თავგადასავლებით დავიწყე, როდესაც თბილისიდან გასვლა და ახალი წლის შეხვედრა იტალიის კერძებით განთქმულ ემილია-რომანიას რეგიონში გადაწყდა. ალფრედოსთან ერთად, გზად, მოვინახულეთ ლუჩიანო პავაროტის მშობლიური ქალაქი – მოდენა; ახალი წელი ბოლონიაში, ჩემთვის დღემდე ყველაზე აგრესიულ ვითარებაში, აღვნიშნეთ. იქედან ფედერიკო ფელინის რიმინიში ამოვყავით თავი, საიდანაც ჯუჯა სახელმწიფო – სან მარინოში გადავინაცვლეთ და ბევრს ვბჭობდით იმაზე, არიან თუ არა იქ მცხოვრებნი იტალიელები. შემდეგი დანიშნულების ადგილი პადუა იყო, სადაც თანამედროვე ტექნოლოგიების გაუმართავი მუშაობის წყალობით, ორ გზააბნეულ იდიოტს დავემსგავსეთ, ხოლო ზამთრის ვოიაჟის ბოლო პუნქტი – ვენეცია იყო, გაგასთვის დაგეგმილი ჩაშლილი სიურპრიზი (არ წამოვიდა გაგა და რა გვექნა).

პარიზის მეტროს 12 მცნება

ნებისმიერი ტრანსპორტით სარგებლობისას, კარგად აღწერილი და დაუწერელი კანონები მოქმედებს. ყველა ჩვენგანმა იცის, რომ სანამ სატრანსპორტო საშუალებაში ამოვყოფთ თავს, ჯერ ხალხი უნდა ჩამო- თუ გამოვუშვათ და მიუხედავად იმისა, რომ ვიღაცას თავაზიანობა შეიძლება ესმოდეს, როგორც დაგვიანებული მგზავრის შემოსაშვებად, საკუთარი ინიციატივით, მეტროს ვაგონის კარის დაჭერა, მეტროპოლიტენის ხელმძღვანელობას და სამართალდამცავ ორგანოებს ამ საკითხთან დაკავშირებით ძალიან განსხვავებული აზრი აქვთ.

“ზრდილობის”, “დაუზარებლობის”, “თავაზიანობის” და “წესიერების” რეალური მნიშვნელობის საკუთარი მგზავრებისთვის ახსნას პარიზული RATP-ი შეეცადა და საგანგებოდ მათთვის “Manuel du savoir-vivre à l’usage du voyageur moderne”, ანუ ჩვენს ენაზე – “ზრდილობის სახელმძღვანელო თანამედროვე მგზავრისთვის” შეადგინა.

სახალისო ესკიზებით და ილუსტრაციებით გაჯერებული “პარიზული მეტროს 12 მცნება” იმდენად “ისედაც ცხად” საკითხს ეხება, რომ მის გასაცნობად სულ არაა საჭირო პარიზში მიემგზავრებოდეთ. იგი, უბრალოდ, კიდევ ერთხელ შეგვახსენებს, რომ მეტრო თუ სხვა ტრანსპორტი საჯარო სივრცეა და ჩვენი თავისუფლება მთავრდება სწორედ იქ, სადაც იწყება სხვისი.

აი, თავად წესებიც:

Me, Myself & Sabiha Gökçen

თურქეთის საბიჰა გოქჩენი ჩემს მიერ მონახულებულ აეროპორტთა შორის, ალბათ, ერთადერთია, რომელიც ძალიან არ მიყვარს (ნუ, თუ არ ჩავთვლით ქუთაისის დავით აღმაშენებლის სახელობის საერთაშორისო აეროპორტს, მაგრამ იგი თითქმის ცარიელია. შესაბამისად, ამ გარემოების გარდა, საწუწუნოდ ხელმოსაჭიდიც არაფერია და მისი სამომავლო განვითარების იმედით, ამჯერად არაფერს დავწერ).

ასეა თუ ისეა, დასაწყისისთვის უნდა აღინიშნოს, რომ ჩემი და სტამბოლის ‘მეორე’ საჰაერო გადაზიდვებით დაკავებული კომპლექსის ურთიერთობა 2009 წელს დაიწყო, როდესაც საქართველოდან ფრენა მთარგმნელის ბიუჯეტისთვის ძალიან ძვირი, ხოლო ჩემი და გაგას ბერლინის მონახულების სურვილი კი – ძალიან დიდი იყო და სწორედ საბიჰა გოქჩენში [ისე, მე თუ მკითხავ, ‘გექჩენი’ უფრო მართებულია] მოგვიწია თბილისიდან სტამბოლში უალტერნატივობის გამო ავტობუსით ჩასულებს, SunExpress-ით ფრენამდე არსებული 12 საათის მოკვლა.

ოთხი წლის წინ, ეს აეროპორტი, თითქოს, უფრო პატარა იყო და დღევანდელი გადასახედიდან, არც სავაჭრო, საკვები თუ სხვა ობიექტების სიუხვით გამოირჩეოდა. შესაბამისად, გართობის ერთადერთი საშუალება იმ საღამოს მანქანების საყიდლად მიმავალ ჩვენს თანამემამულეებთან დაახლოება და მათი შემზარავი ისტორიების მოსმენა იყო (სარდაფებში ძილის შესახებ ამბები განსაკუთრებით დაუვიწყარი იყო). რეისმა მაშინ რამდენიმე საათით დაიგვიანა, რამაც ტერმინალის შესასვლელი კარის თავზე გამოკრული მაშინდელი წარწერა “A Hall” კიდევ უფრო გაამართლა და ჩემს ცნობიერებაში ეს აეროპორტი, როგორც “a-hole” საუკუნოდ დალექა.

ნიდერლანდები, მოგონება II: ზოგიერთი რამ, რაც ამსტერდამში გავაკეთე[თ]

ამსტერდამი რომ თავისუფლების ქალაქია, ეს მის შესახებ ისტორიული ცნობების გაცნობის და მისი მონახულების გარეშეც ბევრს ეცოდინება. და ტელევიზორშიც რომ არაფერი მოისმინო, ერუდიციით ნაკლებად გამორჩეული მეზობელი ნარკომანისგან მაინც გექნება რაიმე გაგონილი. თუმცა, პროსტიტუციასა და საკაიხასიათო საშუალებების მოხმარებაზე „თვალის დახუჭვასთან“ ერთად, ამსტერდამს სხვა დასახლებებისგან მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობაც გამოარჩევს. ამის შესახებ ადამიანების ოდნავ განსხვავებულმა კატეგორიამ იცის, თუმცა ეს ინფორმაცია მათაც ძალაუნებურად აქვთ. ასეა თუ ისეა, ნაირნაირ იარლიყებს ნიდერლანდების დედაქალაქი მშვენივრად ირგებს. ბოლოს და ბოლოს, რაში უნდა აინტერესებდეს მის მთავრობას – რა მიზეზი გამოძრავებს იქ ჩასვლის დროს, თუ შენ იქ შენს ოფლით მოპოვებულ ევროებს ხარჯავ?

მოკლედ, ჩვენი დანაზოგებისა თუ სანათესაოში შეგროვებული სახსრების საფლანგავად ნიდერლანდების სამეფოს მთავარ ქალაქს ექვსკაციანი დელეგაციით ვეწვიეთ. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ექვსივეს განსხვავებული წარმოდგენა გვქონდა იმის შესახებ, თუ რა არის თავისუფლება, რაც, ზოგ შემთხვევაში, ტრადიციულად, თავნებობად აღიქმებოდა. ამასთანავე, სამეგობროს შიგნით კონფლიქტის გამოწვევის გარეშე, რამდენიმე დღეში ბუნებრივად დავიყავით და თავის გასართობად ყველამ საკუთარი საშუალება ავირჩიეთ: ზოგი შოპინგზე დადიოდა, ზოგი – მუზეუმებში, ერთი ჯგუფი გამუდმებით ეწეოდა, მეორეს კი სტიმულატორების გარეშეც, უბრალოდ, სასტუმროში ეძინა.

ზემოთქმულის გათვალისწინებით, ამ პოსტში მინდა თავი მოვუყარო ჩემს აღმოჩენა-დაკვირვებებს და იმას, რითაც ამსტერდამმა პირადად მე დამამახსოვრა თავი.

ნიდერლანდები, მოგონება I: ტრანსპორტი

ტურისტებისთვის სამწუხაროდ, ნიდერლანდების თითქოსდა გამარტივებული სატრანსპორტო სისტემა თვალსაჩინო მაგალითია იმისა, თუ რამხელა პროგრესი განიცადა საქართველომ სწრაფი გადახდის აპარატების შემოღებით, რომლებიც დედაქალაქში მაინც ყოველ გაჩერებაზეა დამონტაჟებული და საჭიროებისამებრ, ყველა სახის ვალუტით ოპერირებს. კომპეტენტური არ ვარ და არ ვიცი, რა იურიდიული თუ ტექნიკური წინაღობა უდგას წინ ჩვენი პრაქტიკის სხვა ქვეყნებში გადაღებას, მაგრამ ერთი ნათელია – სწრაფი გადახდის სისტემის არასრულყოფილების და რიგი სხვა ფაქტორების გამო, წინასწარ მოუმზადებელი ტურისტისთვის, ნიდერლანდების ტრანსპორტით სარგებლობა სრულ კოშმარად შეიძლება იქცეს, მიუხედავად იმისა, თუ რა ბიუჯეტი აქვს მას სამოგზაუროდ გამოყოფილი. და თუ რატომ, ამის ახსნას ამ პოსტში შევეცდები.

შესავალი

ისევე როგორც ევროპის სხვა ქვეყნებში, ნიდერლანდებშიც ტურისტებისთვის საინტერესო ქალაქების უმეტესობა ერთმანეთთან რკინიგზის, ან უკიდურეს შემთხვევაში – ავტობუსის საშუალებითაა დაკავშირებული. ამ კონკრეტული ქვეყნის გეოგრაფიის გათვალისწინებით, ცხადია, რომ არსებობს ისეთი ადგილებიც, რომლებიც ‘დაბალი ქვეყნის’ მთავარ მატერიკს ბორნის საშუალებით უკავშირდება. დიდ ქალაქებში, როგორებიცაა ამსტერდამი, როტერდამი, ჰააგა და სხვა, A წერტილიდან B წერტილში გადასაადგილებლად, რიგითი მოკვდავები აგრეთვე ტრამვაის და მეტროს იყენებენ. შედარებით არარიგითი მოკვდავები – ტაქსის და ავტომობილს.

ყოველივე ეს ევროპული ქვეყნისთვის თითქოსდა ბუნებრივი და მარტივად აღსაქმელია. მართლაც, რა სჯობს ისეთ ქვეყანაში ვიზიტს, სადაც სატრანსპორტო სისტემა კარგადაა განვითარებული და მოსანახულებელ ადგილამდე მიღწევა პრობლემას არ წარმოადგენს. თუმცა, არაფერია სრულყოფილი და ყველაფერს ორი მხარე აქვს – თავის ტკივილი ამ ტრანსპორტით სარგებლობის საფასურის გადახდით იწყება.

‘t Blijft tobben

ახლა გამახსენდა ეს ჩემი ბლოგი. პოსტების რაოდენობის მიუხედავად, მაინც ვთვლი, რომ უდავოდ, ძალიან კარგი წამოწყებაა [აქ, “იყო”-ს დაწერა თავიდან განგებ ავიცილე]. ყოველ შემთხვევაში, ძალიან კარგი იყო იდეათა ის ერთობა, რომელიც მისი შექმნის დროს ჩემს თავში ტრიალებდა და იმ შემართებასაც არაუშავს, რომელიც ახლა ამ ტექსტს მაკრეფინებს. ამ ბლოგის შექმნის აზრი კი იმაში მდგომარეობს, რომ პირველი პოსტის დაწერის დღიდან, სახლიდან შორს თუ არც ისე შორს, ჩემი გადაადგილებების და ამ პროცესებთან დაკავშირებული მოვლენების დოკუმენტირება და სხვებისთვის საინტერესოდ გაზიარება მსურდა.

ასეა თუ ისეა, თითქმის ერთი წლის შემდეგ, საკუთარ თავს ამ კეთილშობილური იდეის ხორცშესხმის კიდევ ერთ შანსს ვაძლევ და სრულიად ბლოგოსფეროს (რომლის ერთადერთი წარმომადგენელი ამ ეტაპზე მე ვარ) ვაუწყებ, რომ მეგობრების 6-კაციანი ჯგუფი ამა წლის 7 ნოემბერს ნიდერლანდების დედაქალაქ ამსტერდამში მივემგზავრებით და იქედან, სხვადასხვა შემადგენლობით, ‘დაბალი ქვეყნის’ სხვა ურბანული დასახლებების მონახულებასაც ვგეგმავთ.

და ვინაიდან, მე არც ტრადიციული სახვითი ხელოვნების მუზეუმების და არც ნიდერლანდების ლიბერალური პოლიტიკის ყველაზე პოპულარული მიღწევების მოყვარული ვარ, ამჟამად აქტიური დაგეგმვის პროცესში ვარ, რათა ჩემი და უმცირესობაში მყოფი სხვა თანამგზავრების ვიზიტი ვერმეერის, კოფიშოპების და წითელი ჩირაღდნების სამშობლოში რაც შეიძლება შთამბეჭდავი და შეძლებისდაგვარად დაუვიწყარი გავხადო.

მოკლედ, ამ დროისთვის, გეგმის ყველაზე უფრო დალაგებული ნაწილი თარიღებია და თუ არაფერი შეიცვალა, ამჯერად მოსანახულებელი ქალაქების სია შემდეგნაირად გამოიყურება:

• 07-13 ნოემბერი – ამსტერდამი
• 09 ნოემბერი – ჰაარლემი (ამსტერდამიდან)
• 13-18 ნოემბერი – როტერდამი
• 15 ნოემბერი – ჰააგა (როტერდამიდან)
• 16 ნოემბერი – დელფტი (როტერდამიდან)
• 17 ნოემბერი – კინდერდეიკი (როტერდამიდან)
• 19-23 ნოემბერი – ბერლინი

მეტი თვალსაჩინოებისთვის, აი, რუკაც: