როგორ: ბოლონიის აეროპორტიდან ცენტრამდე იაფად

მოულოდნელად თავზე დაყრილი მთარგმნელობითი სამუშაოს გამო, რომელიც როგორც წესი, ყოველგვარი პერსონალური შემოქმედების სურვილს მაკარგვინებს ხოლმე და ბლოგსაც უკვე შეეტყო, თვითონაც ბოლომდე ვერ გავიაზრე, როგორ აღმოჩნდი დიღმის მასივში დივანზე მოკალათებული მდგომარეობიდან, იტალიის უმშვენიერეს ბოლონიაში, რომელთანაც თბილი გრძნობები მაკავშირებს.

თუმცა, გადაღლილობის მიუხედავად, ჯერ კიდევ თბილისის აეროპორტშივე მოვასწარი იმის დაფიქსირება, რომ საკმაოდ ბევრი ადამიანი პეგასუსის ფრენაზე საბოლოო დანიშნულების წერტილად სწორად ემილია-რომანიის დედაქალაქს აფიქსირებდა და სტამბულში 5-საათიანი გადაჯდომის შემდეგ, ბოლონიისკენ მიმავალ თვითმფრინავში ისევ და-ძმა გურჯების აღმოჩენა, უკვე აშკარა დასტური იყო ზემოგაფიქრებულისა.

შარშანდელი მოგზაურობის გათვალისწინებით, ბოლონიაში დიდი საქმე არაფერი მქონდა. აქ ჩამოსვლა მხოლოდ, თბილისი-სტამბული-მილანის ბილეთის ფასისგან მკვეთრად შესამჩნევი განსხვავების და პასპორტში ახალი, BOLOGNA-ნი შტამპის გამო :) გადავწყვიტე და შესაბამისად, აეროპორტიდან შემდეგი გაჩერება – ბოლონიის ცენტრალური რკინიგზის სადგური უნდა ყოფილიყო. და იქ მოსახვედრად, ტრანსპორტის რაღაც საშუალებით უნდა მესარგებლა.

როგორც კულტურულმა, ბიუჯეტზე ორიენტირებულმა ტურისტმა, გამგზავრებამდე, ბოლონიის ტრანსპორტის შესახებ, ერთი-ორი ვებ-გვერდის წაკითხვა მაინც მოვახერხე. და იმისთვის, რომ ჩემი მეგობრები თუ ისინი, ვინც ამ ბლოგს მიაკვლია, ბოლონიის აეროპორტში პირველად ჩასულები, დაბნეულები არ დაიარებოდნენ (და რამდენიმე ასეთი შევამჩნიე), ჩემი მიკვლევებისა თუ აღმოჩენების ამ პოსტით გაზიარება გადავწყვიტე.

მაშ ასე, იმ შემთხვევაში, თუ ბოლონიის აეროპორტში თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცი არ გელოდებათ, მეტ-ნაკლებად ცენტრში მდებარე რკინიგზის სადგურამდე (ან ქალაქის სხვა ნაწილში) მოხვედრის რამდენიმე საშუალებაა:

Me, Myself & Sabiha Gökçen

თურქეთის საბიჰა გოქჩენი ჩემს მიერ მონახულებულ აეროპორტთა შორის, ალბათ, ერთადერთია, რომელიც ძალიან არ მიყვარს (ნუ, თუ არ ჩავთვლით ქუთაისის დავით აღმაშენებლის სახელობის საერთაშორისო აეროპორტს, მაგრამ იგი თითქმის ცარიელია. შესაბამისად, ამ გარემოების გარდა, საწუწუნოდ ხელმოსაჭიდიც არაფერია და მისი სამომავლო განვითარების იმედით, ამჯერად არაფერს დავწერ).

ასეა თუ ისეა, დასაწყისისთვის უნდა აღინიშნოს, რომ ჩემი და სტამბოლის ‘მეორე’ საჰაერო გადაზიდვებით დაკავებული კომპლექსის ურთიერთობა 2009 წელს დაიწყო, როდესაც საქართველოდან ფრენა მთარგმნელის ბიუჯეტისთვის ძალიან ძვირი, ხოლო ჩემი და გაგას ბერლინის მონახულების სურვილი კი – ძალიან დიდი იყო და სწორედ საბიჰა გოქჩენში [ისე, მე თუ მკითხავ, ‘გექჩენი’ უფრო მართებულია] მოგვიწია თბილისიდან სტამბოლში უალტერნატივობის გამო ავტობუსით ჩასულებს, SunExpress-ით ფრენამდე არსებული 12 საათის მოკვლა.

ოთხი წლის წინ, ეს აეროპორტი, თითქოს, უფრო პატარა იყო და დღევანდელი გადასახედიდან, არც სავაჭრო, საკვები თუ სხვა ობიექტების სიუხვით გამოირჩეოდა. შესაბამისად, გართობის ერთადერთი საშუალება იმ საღამოს მანქანების საყიდლად მიმავალ ჩვენს თანამემამულეებთან დაახლოება და მათი შემზარავი ისტორიების მოსმენა იყო (სარდაფებში ძილის შესახებ ამბები განსაკუთრებით დაუვიწყარი იყო). რეისმა მაშინ რამდენიმე საათით დაიგვიანა, რამაც ტერმინალის შესასვლელი კარის თავზე გამოკრული მაშინდელი წარწერა “A Hall” კიდევ უფრო გაამართლა და ჩემს ცნობიერებაში ეს აეროპორტი, როგორც “a-hole” საუკუნოდ დალექა.

აღმოჩენები: გიბრალტარი

ჩემი პოლიტიკური სიბნელის გამო, არის ქვეყანაზე ისეთი რაღაცე{ე}ბი, რისი დეტალებისაც დღემდე არ მესმის. მაგალითად, ასეთია გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიული მოწყობა: რატომაა ელისაბედ II დღემდე კანადის, ავსტრალიის თუ ახალი ზელანდიის დედოფალი, ხოლო ინდოეთის, პაკისტანის და ცეილონ/შრი-ლანკის არ არის. ნუ, კარგი, აქ მოვიფიქრე, რომ პირველი სამეულის სახელმწიფოდ ფორმირებაში ბრიტანეთის ხელი ურევია, ხოლო ბოლო სამეულმა თავის დროზე, ნებსით დააღწია თავი ბრიტანულ კონტექსტში მოხსენიებას, თუმცა [ბრიტანულ] ერთა თანამეგობრობაში მაინც შედიან.

შემდეგი მენტალური აურზაური მაშინ მეწყება, როდესაც ვცდილობ ოპოზიციაში დავაყენო ე.წ. „გვირგვინის მიწები“ (მენის კუნძული, ჯერსის კუნძული..) და ე.წ. „ზღვისიქითა ტერიტორიები“ (ბერმუდის კუნძულები, მონსერატი..). ძალაუნებურად გიწევს გარკვევა იმაში, თუ რას ნიშნავს/-და კოლონია, დომინიონი თუ პროტექტორატი და ვინ რაზე შეთანხმდა, საბოლოო ჯამში, ოფიციალურ ლონდონთან.

გაერთიანებული სამეფო საბჭოთა კავშირი რომ ყოფილიყო, ყველაფერი გაცილებით მარტივი იქნებოდა. ყველა ეს სახელმწიფო თუ თვითმმართველი ტერიტორია პოლიტიკურ რუკაზე ერთი ფერით იქნებოდა წარმოდგენილი და იქ მცხოვრებ ყველა ადამიანსაც „რუსი“ ერქმეოდა. რამდენად არაპოლიტკორექტულადაც არ უნდა ჟღერდეს ეს, ზოგადად, რიგითი ევროპელისთვის ეს არსებული რეალობაა: ისინი ნაკლებად ფიქრობენ იმაზე, რომ საფრანგეთიდან ბრიტანულ ჯერსის კუნძულზე გადასვლა რამით განსხვავდება იტალიიდან ესპანურ იბიცაზე თუ იგივე ესპანეთიდან გიბრალტარში გადასვლისგან, ან სულაც, ქალაქიდან ბებიასთან სოფელში ჩასვლისგან.

საწუხაროდ, ჩვენთვის ეს ასე არ არის. რამდენადაც არ უნდა მოგქონდეთ თავი დედამიწის მოქალაქედ, ჩვენი ქვეყნისთვის არსებული სავიზო რეგულაციები მალევე მიგახვედრებთ, რომ კოსმოპოლიტი კი არა – ქართველი ხართ და იმაში გარკვევაც მოგიწევთ, რომ გრენლანდია თუ ფარერის კუნძულები დანიის ნაწილად კი ითვლება, მაგრამ იქ მოსახვედრად მხოლოდ შენგენის ვიზა არ კმარა და ცალკე ნებართვაა საჭირო; შპიცბერგენი ნორვეგიის ნაწილია, მაგრამ ქართველები იქ ვიზიტისთვის ვიზას არ საჭიროებენ (მაგრამ აბა ცადეთ იქ ჩასვლა ნორვეგიის ოსლოს გავლის გარეშე).. ნუ, საქმეში მეტ-ნაკლებად ჩახედულმა თითქმის ნებისმიერმა მოგზაურმა იცის, რომ გაერთიანებული სამეფო კი ევროკავშირის წევრია, მაგრამ შენგენის ხელშეკრულებისთვის არ მოუწერია ხელი. შესაბამისად, დიდი ბრიტანეთის კუნძულის მონახულება ცალკე ვიზას საჭიროებს. თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ გიბრალტარი გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიაა, მე, მაგალითად, წარმოდგენა არ მქონდა, რომ იქ ჩასასვლელად გიბრალტარისთვის განკუთვნილი სპეციალური ვიზის აღება მომიწევდა.

ეს პოსტი სწორედ გიბრალტარში მოხვედრას და ამასთან დაკავშირებულ სირთულეებს შეეხება, რითაც, იმედი მაქვს, სხვებს გავუიოლებ საქმეს.

სურათებში: კიევი 2013

არ ვიცი, რომელმა ჭკვიანმა დააწესა საქართველოში რომელიღაც უცხო ქვეყნის საკონსულოს არარსებობის შემთხვევაში, ვიზების კიევში აღების აუცილებლობა; განსაკუთრებით იმ პირობებში, როდესაც უკრაინასა და დედა-საქართველოს შორის აღარ არსებობს სახმელეთო მიმოსვლა, საზღვაო – გაუგებარია, თბილისიდან საჰაერო საშუალებებით მგზავრობა კი, ზოგჯერ, ამსტერდამის ბილეთზე ძვირი ღირს. ჩვენი სხვა მეზობელი ქვეყნების დედაქალაქები – ერევანი, ბაქო და სტამბულ-ანკარაც კი ხომ ასე ახლოსაა. იქაც ხომაა იგივე ქვეყნების საელჩოები და ვიზიტის იქ დაგეგმვა ბევრ შემზადებას არ საჭიროებს და არც ფინანსურ გარღვევებს იწვევს.

მაგრამ არა. ქართველი ერი არ დაბადებულა კომფორტისთვის და უკრაინაში ჩასვლა, ნოემბრის გამოცდილების შემდეგ, ასეთი სურვილის არქონის მიუხედავად, მესამედ მომიწია. თუმცა, ამჯერად, გაგასთან ერთად, რადგან საზამთრო მოგზაურობის პერიოდში სკაიპით ურთიერთობისას, მაროკოში სპონტანური ვოიაჟი დაიგეგმა. საქართველოს მოქალაქეებზე პასუხისმგებელი მაროკოს სამეფოს საელჩო კი, როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, კიევში მდებარეობდა.

საბედნიეროდ, ამ ჯერზე, ქალაქის აეროპორტს მიღმა, ქალაქის გაცნობის და მეტ-ნაკლებად ობიექტური მსჯელობის შესაძლებლობა მომეცა. კიევური შთაბეჭდილებების რეანიმირებას კი, სურათების საშუალებით შევეცდები.

Чому ж ти, блядь, не любиш Україну?

ახლა ვიხსენებდი და აღმოჩნდა, რომ პირველად უკრაინის ტერიტორიაზე მაშინ ვიყავი, როდესაც ჯერ კიდევ თბილისი-მოსკოვის მატარებელი დადიოდა და ტუაპსეში (იყო გზად გაჩერება ეგეთი) მიწისძვრა მოხდა. Google ბიძიამ შემახსენა – 1991 წელი იყოო და ჰოდა, სწორედ იმ წელს, საყვარელ უკრაინელ ბებიასთან ერთად, დონეცკის მიდამოებში ნათესავების ქორწილში ჩავედით. უცნაურია, რომ საერთოდ მახსოვს რამე, მაგრამ როგორც ჩანს, ოქროსფერ შეფუთვაში გახვეული შოკოლადის კურდღელი, დანგრეული ტალახნარევი გზები და უცნობი ნათესავის წყალობით ცხვირიდან წამოსული სისხლი სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში.

მას შემდეგ, ლესია უკრაინკას და ტარას შევჩენკოს სამშობლოში 2012 წლის ნოემბერში ამოვყავი თავი, როდესაც საქართველოდან იტალიაში მეგობრის დაბადების დღეზე მიმავალს, ტრანზიტი კიევის ბორისპოლში მიწევდა. ევროპული მოლოდინებით აღვსებულს და მამის ნაამბობიდან გამომდინარე, უკრაინულ კულტურასთან, განსაკუთრებით კი – “რუსეთის ქალაქების დედის” საბაჟო უნარ-ჩვევებთან შეხების არანაირი სურვილი არ მქონდა. თუმცა, ჩემი ჩათქმულის მიუხედავად, განსხვავებული მოსაზრება ქონდათ უკრაინის საერთაშორისო ავიახაზებს და კომპანია “აეროსვიტს”, რომლებმაც ჩათვალეს, რომ მართალია ავია- მაგრამ მაინც, უკრაინულ კულტურასთან ზიარება, ყველა სტუმრისთვის გარდაუვალი უნდა ყოფილიყო.

მიუხედავად იმისა, რომ ერთი ბილეთით ვმგზავრობდი და როგორც წესი, ეს ნიშნავს, რომ თბილისში ჩაბარებული ბარგი დანიშნულების ადგილას – მილანში უნდა ამეღო, უკრაინული ავიაკომპანიების ტანდემმა რეკორდულ 1:25 წუთში საპასპორტო კონტროლის გავლა, მებაჟის კითხვებზე პასუხი, ბარგის აღება, ბარგის შემოწმება, ტერმინალ B-დან გასვლა, ტერმინალ F-ში თავქუდმოგლეჯილი გადარბენა, მილანის რეისზე რეგისტრაცია, ბარგის ხელახლა შემოწმება, პოლიციელის კითხვებზე პასუხი და საპასპორტო კონტროლის თავიდან გავლა მაიძულა. თუმცა, როდესაც მივხვდი, რომ ჩემს სპორტულ ფორმას არაუშავდა რა და გავაცნობიერე, რომ ყველაზე საშინელი სცენარი უკან მოვიტოვე, ერთი ღერის მოწევა, მახსოვს, მაინც მოვასწარი. სხვა თუ არაფერი, მაგათ ჯინაზე. თვითმფრინავში კი, ნასვამი უკრაინელი გოგოების უცნობ მამაკაცებთან ინტერაქციით და გაცნობის ხელოვნების ოსტატობის უდავოდ მაღალი ხარისხით ისე გავერთე, რომ დღის პირველი შეხება ამ ერთან სრულიად გადამავიწყდა.

თუმცა, მე თუ დავივიწყე ერი, ეს არ ნიშნავდა იმას, რომ ერმა დამივიწყა მე და მილანში ჩასულს, ჩემი საყვარელი ავიაკომპანიებისგან ელექტრონული წერილი დამხვდა, სადაც იუწყებოდნენ, რომ ჩემს ბილეთში სერიოზული ცვლილებები განახორციელეს. ერთი სიტყვით, მახარეს, რომ თურმე მილანში კი აღმოვჩნდი, მაგრამ თბილისიდან კიევის ბორისპოლში არ მიფრენია და შესაბამისად, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი გამიუქმეს. კი დავიბენი, თუმცა დიდი დრო არ დამჭირვებია იმისთვის, რათა მათთვის მიმეხვედრებინა, რომ ბიუროკრატიულ მანქანაზე უფრო მეტად ბიუროკრატთან ქონდათ საქმე. რამდენიმე საერთაშორისო ზარის შემდეგ, ნელ-ნელა და ნერვებმოშლით, მაგრამ მაინც, საკითხი მოგვარდა. ყველაფერი კი, როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, თბილისის აეროპორტის თანამშრომლების ბრალი იყო. ბიჭი, რომელმაც ჩასხდომის ბარათი გამომართვა, ნაბახუსევი კი მომეჩვენა (მომეჩვენა რა – ცხვირით ვიგრძენი), თუმცა საბოლოო ჯამში – ჩემი ეჭვი გაამართლა და ჩასხდომის ბარათის დაკარგვა მაინც მომიხერხა :) მიუხედავად მოგვარებული საკითხისა, უკანა გზაზე ბარგთან დაკავშირებული პროცედურების გავლა ისევ მომიწია, მაგრამ ამჯერად, ფსიქოლოგიურად შემზადებული ვიყავი და მარშ-ნახტომისთვის დროც წინაზე ოდნავ მეტი მქონდა.