დავიღალე. სათაური ზემოთ ასე უნდა იყოს. არ შემშლია. საერთოდ არაფერი მეპარება ხოლმე. აი, რა მაგარი ვარ. ობიექტური არ ვარ. არასდროს. დღეს აღსარების ღამე მაქვს. Confessions on a blog.
Москва. 12 Сентября,
Без меня.
А мне всё по-хуй!
არა, მართლა მივტირი (მაგრა ჟღერს!) იმ დროს, როდესაც ყველა და ყველაფერი რაც კი მოძრაობდა მეკიდა. სხვადასხვა ადგილას. ჩემს სხეულზე… ახლა… არ გამომდის. ტაკ. რა მინდა რატომ ვწერ ამ ყველაფერს? მგონი… ცუდად არ ვარ. არც ძალიან კარგად. წრფე გამახსენდა… რატომ? არ ვიცი… დღეს რაღაც საკუთარ თავთან კითხვა-პასუხის ხასიათზე ვარ… Pizzicato Five ვინამპში. ვითომ რამე მესმის. ლა-ლა-ლა. ირმა გამახსენდა. სსსძინავს. ალბათ.
ოეეეეეეეეეეეეეეეე. მიშველეთ. ვკვდები. მაგრამ არა. არ ვკდები. შველა არ მოგიწევთ. აპირებდით რომ? ნაკლებად. —-> მგონია. {შეიძლებოდა მაგის გარეშეც}
მუსიკასაც ავუწიე… სიგარეტს მოვუკიდე… იმ ორზე ვფიქრობ. შევეშვა არ შევეშვა. Вот в чём вопрос. – Чей? – Не мой. მკიდია. ისე რამდენი ხანი ჭირდება ყურძენს ქიშმიშად რომ იქცეს? Italia ’90. ყავა გათავდა. 222222 GEOპრიზი. ჩემი ცხოვრება. გრძელდება.
რატომ? იმიტომ, ლოლა, რომ ყველაფერი სტანდარტული, ყოველთვის იკლებს ფასში.
სამკუთხედი მაგარი ფიგურაა. ჩვენი ცხოვრება… ჩემი ცხოვრება… სამკუთხედია. წრე თქვენი იყოს. ვინც ვერ გაიგო.
დროა მოვრჩე. შორს წავედი. ქადაგება არ მიყვარს. დღეს. ყოველ შემთხვევაში.
ლოლიტა ქართული ფილმი ნანახი გაქვთ? “ქატო იქა, ფქვილი აქა…” იქიდანაა ციტატა. არ უნდა გავჩერებულიყავი ახლა მე. რაღაც ისევ წერა მომინდა… მაგრამ აღარ დავწერ არაფერს… ხვალ. ზეგ. დავწერ. ახლა აღარ.
რაც კი რამ გვქონდა ლხინისთვის მომზადებული,
ახლა დაკრძალვის მწუხარე დღეს უნდა მოხმარდეს.
მუსიკის ხმები სევდიანმა ზარმა შეცვალოს,
ლაღი ქორწილი გადაიქცეს გლოვის ქელეხად,
ტკბილი ჰანგები – მწუხარების მოთქმა-ტირილად,
და ამ ჯვარსაწერ გვირგვინითაც საფლავი მოვრთოთ!
სამგლოვიაროდ შეიცვლება სხვაც ყველაფერი!
გავფრინდიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიიით!!!