ნიდერლანდები, მოგონება II: ზოგიერთი რამ, რაც ამსტერდამში გავაკეთე[თ]

ამსტერდამი რომ თავისუფლების ქალაქია, ეს მის შესახებ ისტორიული ცნობების გაცნობის და მისი მონახულების გარეშეც ბევრს ეცოდინება. და ტელევიზორშიც რომ არაფერი მოისმინო, ერუდიციით ნაკლებად გამორჩეული მეზობელი ნარკომანისგან მაინც გექნება რაიმე გაგონილი. თუმცა, პროსტიტუციასა და საკაიხასიათო საშუალებების მოხმარებაზე „თვალის დახუჭვასთან“ ერთად, ამსტერდამს სხვა დასახლებებისგან მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობაც გამოარჩევს. ამის შესახებ ადამიანების ოდნავ განსხვავებულმა კატეგორიამ იცის, თუმცა ეს ინფორმაცია მათაც ძალაუნებურად აქვთ. ასეა თუ ისეა, ნაირნაირ იარლიყებს ნიდერლანდების დედაქალაქი მშვენივრად ირგებს. ბოლოს და ბოლოს, რაში უნდა აინტერესებდეს მის მთავრობას – რა მიზეზი გამოძრავებს იქ ჩასვლის დროს, თუ შენ იქ შენს ოფლით მოპოვებულ ევროებს ხარჯავ?

მოკლედ, ჩვენი დანაზოგებისა თუ სანათესაოში შეგროვებული სახსრების საფლანგავად ნიდერლანდების სამეფოს მთავარ ქალაქს ექვსკაციანი დელეგაციით ვეწვიეთ. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ექვსივეს განსხვავებული წარმოდგენა გვქონდა იმის შესახებ, თუ რა არის თავისუფლება, რაც, ზოგ შემთხვევაში, ტრადიციულად, თავნებობად აღიქმებოდა. ამასთანავე, სამეგობროს შიგნით კონფლიქტის გამოწვევის გარეშე, რამდენიმე დღეში ბუნებრივად დავიყავით და თავის გასართობად ყველამ საკუთარი საშუალება ავირჩიეთ: ზოგი შოპინგზე დადიოდა, ზოგი – მუზეუმებში, ერთი ჯგუფი გამუდმებით ეწეოდა, მეორეს კი სტიმულატორების გარეშეც, უბრალოდ, სასტუმროში ეძინა.

ზემოთქმულის გათვალისწინებით, ამ პოსტში მინდა თავი მოვუყარო ჩემს აღმოჩენა-დაკვირვებებს და იმას, რითაც ამსტერდამმა პირადად მე დამამახსოვრა თავი.

ნიდერლანდები, მოგონება I: ტრანსპორტი

ტურისტებისთვის სამწუხაროდ, ნიდერლანდების თითქოსდა გამარტივებული სატრანსპორტო სისტემა თვალსაჩინო მაგალითია იმისა, თუ რამხელა პროგრესი განიცადა საქართველომ სწრაფი გადახდის აპარატების შემოღებით, რომლებიც დედაქალაქში მაინც ყოველ გაჩერებაზეა დამონტაჟებული და საჭიროებისამებრ, ყველა სახის ვალუტით ოპერირებს. კომპეტენტური არ ვარ და არ ვიცი, რა იურიდიული თუ ტექნიკური წინაღობა უდგას წინ ჩვენი პრაქტიკის სხვა ქვეყნებში გადაღებას, მაგრამ ერთი ნათელია – სწრაფი გადახდის სისტემის არასრულყოფილების და რიგი სხვა ფაქტორების გამო, წინასწარ მოუმზადებელი ტურისტისთვის, ნიდერლანდების ტრანსპორტით სარგებლობა სრულ კოშმარად შეიძლება იქცეს, მიუხედავად იმისა, თუ რა ბიუჯეტი აქვს მას სამოგზაუროდ გამოყოფილი. და თუ რატომ, ამის ახსნას ამ პოსტში შევეცდები.

შესავალი

ისევე როგორც ევროპის სხვა ქვეყნებში, ნიდერლანდებშიც ტურისტებისთვის საინტერესო ქალაქების უმეტესობა ერთმანეთთან რკინიგზის, ან უკიდურეს შემთხვევაში – ავტობუსის საშუალებითაა დაკავშირებული. ამ კონკრეტული ქვეყნის გეოგრაფიის გათვალისწინებით, ცხადია, რომ არსებობს ისეთი ადგილებიც, რომლებიც ‘დაბალი ქვეყნის’ მთავარ მატერიკს ბორნის საშუალებით უკავშირდება. დიდ ქალაქებში, როგორებიცაა ამსტერდამი, როტერდამი, ჰააგა და სხვა, A წერტილიდან B წერტილში გადასაადგილებლად, რიგითი მოკვდავები აგრეთვე ტრამვაის და მეტროს იყენებენ. შედარებით არარიგითი მოკვდავები – ტაქსის და ავტომობილს.

ყოველივე ეს ევროპული ქვეყნისთვის თითქოსდა ბუნებრივი და მარტივად აღსაქმელია. მართლაც, რა სჯობს ისეთ ქვეყანაში ვიზიტს, სადაც სატრანსპორტო სისტემა კარგადაა განვითარებული და მოსანახულებელ ადგილამდე მიღწევა პრობლემას არ წარმოადგენს. თუმცა, არაფერია სრულყოფილი და ყველაფერს ორი მხარე აქვს – თავის ტკივილი ამ ტრანსპორტით სარგებლობის საფასურის გადახდით იწყება.

‘t Blijft tobben

ახლა გამახსენდა ეს ჩემი ბლოგი. პოსტების რაოდენობის მიუხედავად, მაინც ვთვლი, რომ უდავოდ, ძალიან კარგი წამოწყებაა [აქ, “იყო”-ს დაწერა თავიდან განგებ ავიცილე]. ყოველ შემთხვევაში, ძალიან კარგი იყო იდეათა ის ერთობა, რომელიც მისი შექმნის დროს ჩემს თავში ტრიალებდა და იმ შემართებასაც არაუშავს, რომელიც ახლა ამ ტექსტს მაკრეფინებს. ამ ბლოგის შექმნის აზრი კი იმაში მდგომარეობს, რომ პირველი პოსტის დაწერის დღიდან, სახლიდან შორს თუ არც ისე შორს, ჩემი გადაადგილებების და ამ პროცესებთან დაკავშირებული მოვლენების დოკუმენტირება და სხვებისთვის საინტერესოდ გაზიარება მსურდა.

ასეა თუ ისეა, თითქმის ერთი წლის შემდეგ, საკუთარ თავს ამ კეთილშობილური იდეის ხორცშესხმის კიდევ ერთ შანსს ვაძლევ და სრულიად ბლოგოსფეროს (რომლის ერთადერთი წარმომადგენელი ამ ეტაპზე მე ვარ) ვაუწყებ, რომ მეგობრების 6-კაციანი ჯგუფი ამა წლის 7 ნოემბერს ნიდერლანდების დედაქალაქ ამსტერდამში მივემგზავრებით და იქედან, სხვადასხვა შემადგენლობით, ‘დაბალი ქვეყნის’ სხვა ურბანული დასახლებების მონახულებასაც ვგეგმავთ.

და ვინაიდან, მე არც ტრადიციული სახვითი ხელოვნების მუზეუმების და არც ნიდერლანდების ლიბერალური პოლიტიკის ყველაზე პოპულარული მიღწევების მოყვარული ვარ, ამჟამად აქტიური დაგეგმვის პროცესში ვარ, რათა ჩემი და უმცირესობაში მყოფი სხვა თანამგზავრების ვიზიტი ვერმეერის, კოფიშოპების და წითელი ჩირაღდნების სამშობლოში რაც შეიძლება შთამბეჭდავი და შეძლებისდაგვარად დაუვიწყარი გავხადო.

მოკლედ, ამ დროისთვის, გეგმის ყველაზე უფრო დალაგებული ნაწილი თარიღებია და თუ არაფერი შეიცვალა, ამჯერად მოსანახულებელი ქალაქების სია შემდეგნაირად გამოიყურება:

• 07-13 ნოემბერი – ამსტერდამი
• 09 ნოემბერი – ჰაარლემი (ამსტერდამიდან)
• 13-18 ნოემბერი – როტერდამი
• 15 ნოემბერი – ჰააგა (როტერდამიდან)
• 16 ნოემბერი – დელფტი (როტერდამიდან)
• 17 ნოემბერი – კინდერდეიკი (როტერდამიდან)
• 19-23 ნოემბერი – ბერლინი

მეტი თვალსაჩინოებისთვის, აი, რუკაც:

Broken People Get Recycled

Broken people get recycled
and I hope that I will sometimes be thrown off the pathways
what I thought was my way home
wasn’t the place I know
No, I’m not afraid of changing,
Certain, nothing’s certain
what we own becomes our prison
my possessions will be gone
back to where they came from

– Katie Melua “The Flood”

ქეთი მელუას ახალი ალბომი გადმოვწერე. ნორმალურია. პრინციპში, რანაირად შემიძლია ვთქვა, როგორია, როცა 1 სიმღერაზე მეტისთვის თავიდან ბოლომდე არ მომისმენია. The Flood ძალიან საინტერესოა:) მელუას მხრივ, რა თქმა უნდა, თორემ პოპ-მუსიკისთვის მასში ახალი არაფერია.

ახლა დავფიქრდი, რატომ დავწერე ეს ყველაფერი და ფონზე ნაცნობი ვოკალი შემომესმა:) თუმცა, მელუა არ არის ამ პოსტის ძირითადი თემა. მთავარს გავურბივარ:)

თემა:

12 მაისს, “ლიბიის ავიახაზების” Airbus A330-200 ტრიპოლის აეროპორტში დაშვების მცდელობისას დაიმსხვრა, რომელსაც 103 ადამიანი ემსხვერპლა, უმეტესობა თავგადასავლების მაძიებელი ჰოლანდიელი იყო. ერთი ბიჭუნა გადარჩა მხოლოდ, რომელსაც ქორწინების რომელიღაც წლისთავის ეგზოტიკურად აღნიშვნის შემდეგ, ამ ავიკატასტროფაში ორივე მშობელი დაეღუპა.

17 მაისს, შემთხვევა უკვე ავღანეთში მოხდა, რომელსაც “პამირის ავიახაზების”, კერძო ავიაკომპანიის, ბორტი და 44 მგზავრი შეეწირა. თვითმფრინავი, კუნდუზიდან ქაბულში ასრულებდა რეისს, თუმცა მოღრუბლული და წვიმიანი ამინდის წინაშე უძლური აღმოჩნდა. ასევე ცნობილი გახდა, რომ ავღანეთში სამხედრო თუ სამოქალაქო თვითმფრინავებთან დაკავშირებული შემთხვევები არცთუ ისე იშვიათია, თუმცა კერძო კომპანიები, ამ თვალსაზრისით, მოიკოჭლებენ. არაუშავს, +1-ის მიწერა შეუძლიათ.

22 მაისს კი “ეა ინდია ექსპრესის” Boeing 737 დუბაიდან მანგალორში ეშვებოდა, როცა საბურავი გაუსკდა, საფრენ ბილიკს გადასცდა და ალში გაეხვა. 160 მგზავრიდან და 6 ეკიპაჟის წევრიდან, მხოლოდ 8 ადამიანმა შეძლო თვითმფრინავიდან თავის დაღწევა.

სამშაბათს, 25-ში, საქართველო-თურქეთის საზღვართან, ამოუცნობი მფრინავი ობიექტი ჩამოვარდა. Real TV-ის მიერ გავრცელებული ინფორმაციით, ეს “თურქეთის ავიახაზების” ბაქო-სტამბულის რეისი უნდა ყოფილიყო, თუმცა ამ ინფორმაციის დეტალურად გადამოწმების შემდეგ, დავასკვენი, რომ ეს კონკრეტული რეისი, თუნდაც 86 წუთის დაგვიანებით, მაგრამ მაინც, მშვიდობიანად დაეშვა ათათურქის საერთაშორისო აეროპორტში. რა ჩამოვარდა სინამდვილეში – კაცმა არ იცის და ალბათ, არცაა საჭირო.

დესერტად:

24  მაისს, ქართულ-თურქულია კომპანია “მაჰმუდოღლუს” ავტობუსი თბილისიდან სტამბულში მიდიოდა, როცა თურქეთში დაბა ჩერქეზთან ავარია მოუვიდა. შედეგად, საქართველოს 33 მოქალაქე დაშავდა.

მეორე დღეს კი, ადგილობრივი დროით 05:30 საათზე ავტოავარიას ანტალიაში 16 რუსეთის მოქალაქე ემსხვერპლა. ტურუსტებით სავსე მიკროავტობუსი ხიდიდან 15-მეტრიან ხევში გადავარდა და შემდეგ მდინარეში ჩავარდა.

P.S.:

5 დღეში თურქეთის გავლით, ნიუ იორკში მივფრინავ:) ძალიან არ მინდა ეს ჩემი ბოლო პოსტი იყოს:)) არ მინდა და ვსიო. ვა:)

don’t trust your eyes
its easy to believe them
know in your heart
that you can leave a prison

– Katie Melua “The Flood”