Feliz de novo

როცა საკუთარი ბლოგი გაქვს, რომელსაც არც თუ ისე შორეულ წარსულში პირადი სიამოვნებისთვის ყურადღებას უთმობდი, შენი ყოველდღიური პროფესიული მოღვაწეობა კი კომპიუტერთან ჯდომაში და მარტივად, 24-საათიან რეჟიმში ტექსტების აკრეფაში გამოიხატება, ძალაუნებურად, ფიქრობ — საერთოდ, როგორ მრავლდებიან მამაკაცი გინეკოლოგები? ალბათ, არსებობს რაღაც მექანიზმი, რომელიც ინტიმურის საქმიანისგან გარჩევაში გეხმარება, თუმცა ჩემთვის, სამწუხაროდ, ის ჯერ კიდევ ბუნდოვნად რჩება. შესაბამისად, მთელი 2015 წლის შემოქმედებითი ენერგია საყვარელ საქმეს — თარგმანს — შევალიე და პირველად ცხოვრებაში, რაღაც პატარ-პატარა გამარჯვებებიც მოვიპოვე: პრემია, მაგალითად, თუმცა, როგორც აღვნიშნე, პატარა :)

მაგრამ ყველაფერს მეორე მხარეც აქვს და სულ ყველაფერი ცუდი ვერ იქნება. სწორედ ამ მცირ-მცირე მიღწევების წყალობით, წელს ჩემი მეორე ყველაზე საყვარელი საქმიანობით — მოგზაურობით უხერხულობამდე ბევრჯერ დავკავდი და ბლოგით თუ არა, wanderlust-ის დაოკებით მაინც მოვახერხე თვითშემეცნება.

ასე მაგალითად, სვანეთის ჭუბერში აღმოვაჩინე, რომ ლუშნუ ნინში თოვლის აღმნიშვნელი 10-ზე მეტი სიტყვა აქვთ. შრი-ლანკაში მივხვდი, რომ მათთვის თეთრი თუ მელოტი ადამიანები ისეთივე ეგზოტიკაა, როგორც ზოგიერთი ქართველისთვის — შავკანიანები და სულაც არ ერიდებათ შენკენ თითის გაშვერა. ლონდონში მაუწყეს, რომ ძილის დროს, ვეხუტები ყველას — განურჩევლად და რად გინდა მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობა, როცა ბრიტანეთის მუზეუმი გაქვს?! აპრილის ბათუმში კიდევ ერთხელ დამიმტკიცეს, რომ ყველა ქალი ერთნაირია და გათხოვება ყველას უნდა. ბუდაპეშტი იდეალური მაგალითი იყო იმისა, რომ booking.com-ზე პირველივე იაფიან სასტუმროს არ უნდა ეცე და ჯერ მიმოხილვების წაკითხვაა საჭირო, სამაგიეროდ გერმანიაში Airbnb-ს ვეზიარე და რამდენიმე დადებითი დახასიათება თავად მოვიპოვე. აგვისტოში ათენში ძალიან ცხელა, სამაგიეროდ იდეალური იყო ალბანეთში, სადაც ეგეთივე ზღვაა და ყველაფერი ორჯერ ნაკლები ღირს. შვედეთში პირველად ვნახე მადონა კონცერტზე, სტოკჰოლმის ფასებს კი პოლონეთში შევაფარეთ თავი.

პრინციპში, ახლაც პოლონეთში ვარ და რამდენიმე საათში ბერლინს გავეშურები. რაღაცეებს ვარშავაშიც მივხვდი. მაგალითად, იმას, რომ არიან ადამიანები, რომლებიც მზად არიან შენთვის ყველაფერი გააკეთონ და თურმე, შესაძლებელია ბოლომდე ნდობა. კარგი წელი იყო და წინ კიდევ რამდენია..

წელი, სახელად 2013

ზოგადად, ციფრების კარმის არ მჯერა ზუსტად იმდენად, რამდენადაც მინდა, რომ მჯეროდეს. რა აჯობებდა იმის წინასწარ ცოდნას, რომ მთელი წელი სახლში უნდა დაეტიო, ან რავი – არ დალიო. 2013 წელმა ზუსტად ისევე ჩაიარა, როგორც ყველა დანარჩენმა: რამდენიმე დაგეგმილი თავგადასავლით, რამდენიმე – დაუგეგმავით; ერთი-ორი შენაძენით და ერთი-ორი გამოუსწორებელი დანაკარგითაც. თუმცა ის, რაც ამ წელს სხვებისგან განასხვავებს, ალბათ, თბილისსგარეთ გასვლების რაოდენობაა და 13-მა თუ მასთან ასოცირებულმა პირებმა ამაზე ვერანაირად ვერ იქონიეს გავლენა.

2013 წელი ბოლონიური თავგადასავლებით დავიწყე, როდესაც თბილისიდან გასვლა და ახალი წლის შეხვედრა იტალიის კერძებით განთქმულ ემილია-რომანიას რეგიონში გადაწყდა. ალფრედოსთან ერთად, გზად, მოვინახულეთ ლუჩიანო პავაროტის მშობლიური ქალაქი – მოდენა; ახალი წელი ბოლონიაში, ჩემთვის დღემდე ყველაზე აგრესიულ ვითარებაში, აღვნიშნეთ. იქედან ფედერიკო ფელინის რიმინიში ამოვყავით თავი, საიდანაც ჯუჯა სახელმწიფო – სან მარინოში გადავინაცვლეთ და ბევრს ვბჭობდით იმაზე, არიან თუ არა იქ მცხოვრებნი იტალიელები. შემდეგი დანიშნულების ადგილი პადუა იყო, სადაც თანამედროვე ტექნოლოგიების გაუმართავი მუშაობის წყალობით, ორ გზააბნეულ იდიოტს დავემსგავსეთ, ხოლო ზამთრის ვოიაჟის ბოლო პუნქტი – ვენეცია იყო, გაგასთვის დაგეგმილი ჩაშლილი სიურპრიზი (არ წამოვიდა გაგა და რა გვექნა).

Chi non viaggia a Capodanno..

პრინციპში, ახალი 2013 წლის შესახვედრად იდეა და შესაძლებლობაც ბევრი იყო. რომანწიული პარიზი; რომი – რომელშიც მანამდე ნამყოფი არ ვიყავი, იგივე მილანი, რომელიც ბოლო ორ წელიწადში უფრო მეტჯერ მოვინახულე, ვიდრე ჩემი აგარაკი – მთელი ჩემი ზრდასრულობის მანძილზე. შედარებით ნაკლებადპერსპექტიული საოცნებო სკანდინავიური ქალაქები იყო. თუმცა ელემენტარული მონდომებით, მაინც მგონია, რომ არაფერი არარეალური არ არსებობს და სკანდინავიის მიწაზეც შეიძლებოდა ფეხის დადგმა.

ასეა თუ ისეა, ბევრი განხილვის, წაკითხულის, გაგებულის და აწონ-დაწონვის შემდეგ, 2013 წლის შემობიჯების აღსანიშნავად, არჩევანი იტალიის ემილია-რომანიის ქალაქ ბოლონიაზე შევაჩერე. ყველაფერი კი იმის ბრალია, რომ სადღაც ამოვიკითხე, თურმე ბოლონიური ტრადიციის მიხედვით, როდესაც საათი თორმეტს ჩამოკრავს, პიაცა მაჯორეზე შეკრებილი ქალაქის მცხოვრებნი და მათი სტუმრები ახალ წელს ე.წ. “ვეკიონეს” დაწვით აღნიშნავენ. ეს “ვეკიონე” კი უზარმაზარი ქანდაკებაა, რომელსაც ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილობრივი ხელოვანი ქმნის და თავისი არსით, გასულ წელს აღნიშნავს. და რადგან ჩემი იმდროინდელი ინფორმაციით, ახალ წელს სხვაგან არსად არაფერს არ წვავდნენ, ამ სანახაობით ტკბობის ინტერესმა ყველა დანარჩენი ოპცია გადაწონა. თანაც, გრანდიოზული სტატიის გაშალაშინებასაც ვაპირებდი, რომელსაც დღის სინათლე დღემდე არ უხილავს, მაგრამ მაინც…

და რადგან ვიცოდი, რომ ყველაფრის მიუხედავად, მხოლოდ ბოლონიით ვერ შემოვიფარგლებოდი და მილანში კიდევ ერთხელ ჩასვლა არ ამცდებოდა, საახალწლო ვოიაჟისთვის სპეციალური სამკუთხა მარშრუტი შევიმუშავე: მილანი – მოდენა – ბოლონია – რიმინი – სან მარინო – პადუა – ვენეცია – მილანი.

პრივეტ :)

ახალი წელი შარშან მოგილოცეთ :) ახლა გესალმებით :) მეც. ასევე :) წავედი :)

გილოცავთ ახალ წელს!

სალამი ყველას!
მინდა, წინასწარ მოგილოცოთ ახალი 2008 წელი!
დაე, ეს წელი იყოს გამარჯვების, გახარების და ბალღისყრების წელი!
ნიკოფსიიდან – დარუბანდამდე
ამინ.

ვინც ვერ გაიგო – ვკითხულობთ თავიდან.