როგორ: ბოლონიის აეროპორტიდან ცენტრამდე იაფად

მოულოდნელად თავზე დაყრილი მთარგმნელობითი სამუშაოს გამო, რომელიც როგორც წესი, ყოველგვარი პერსონალური შემოქმედების სურვილს მაკარგვინებს ხოლმე და ბლოგსაც უკვე შეეტყო, თვითონაც ბოლომდე ვერ გავიაზრე, როგორ აღმოჩნდი დიღმის მასივში დივანზე მოკალათებული მდგომარეობიდან, იტალიის უმშვენიერეს ბოლონიაში, რომელთანაც თბილი გრძნობები მაკავშირებს.

თუმცა, გადაღლილობის მიუხედავად, ჯერ კიდევ თბილისის აეროპორტშივე მოვასწარი იმის დაფიქსირება, რომ საკმაოდ ბევრი ადამიანი პეგასუსის ფრენაზე საბოლოო დანიშნულების წერტილად სწორად ემილია-რომანიის დედაქალაქს აფიქსირებდა და სტამბულში 5-საათიანი გადაჯდომის შემდეგ, ბოლონიისკენ მიმავალ თვითმფრინავში ისევ და-ძმა გურჯების აღმოჩენა, უკვე აშკარა დასტური იყო ზემოგაფიქრებულისა.

შარშანდელი მოგზაურობის გათვალისწინებით, ბოლონიაში დიდი საქმე არაფერი მქონდა. აქ ჩამოსვლა მხოლოდ, თბილისი-სტამბული-მილანის ბილეთის ფასისგან მკვეთრად შესამჩნევი განსხვავების და პასპორტში ახალი, BOLOGNA-ნი შტამპის გამო :) გადავწყვიტე და შესაბამისად, აეროპორტიდან შემდეგი გაჩერება – ბოლონიის ცენტრალური რკინიგზის სადგური უნდა ყოფილიყო. და იქ მოსახვედრად, ტრანსპორტის რაღაც საშუალებით უნდა მესარგებლა.

როგორც კულტურულმა, ბიუჯეტზე ორიენტირებულმა ტურისტმა, გამგზავრებამდე, ბოლონიის ტრანსპორტის შესახებ, ერთი-ორი ვებ-გვერდის წაკითხვა მაინც მოვახერხე. და იმისთვის, რომ ჩემი მეგობრები თუ ისინი, ვინც ამ ბლოგს მიაკვლია, ბოლონიის აეროპორტში პირველად ჩასულები, დაბნეულები არ დაიარებოდნენ (და რამდენიმე ასეთი შევამჩნიე), ჩემი მიკვლევებისა თუ აღმოჩენების ამ პოსტით გაზიარება გადავწყვიტე.

მაშ ასე, იმ შემთხვევაში, თუ ბოლონიის აეროპორტში თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცი არ გელოდებათ, მეტ-ნაკლებად ცენტრში მდებარე რკინიგზის სადგურამდე (ან ქალაქის სხვა ნაწილში) მოხვედრის რამდენიმე საშუალებაა:

Florence + the Giga

რაც უფრო დრო გადის, მით უფრო ვრწმუნდები, რომ არსებობს ღრმა ბავშვობაში ჩადებული რაღაც პრინციპები, რომელთაც ვერასდროს ვერასდიდებით ვერ ჩაანაცვლებ. ასე, მაგალითად, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს არც თუ ისე დიდხნიან ცხოვრებას მეცნიერებათა დოქტორები, ხელოვნების მოღვაწეები თუ ამ მიმართულების სტუდენტები ალამაზებენ და მეტ-ნაკლებად რაღაც მინახავს, წამიკითხავს თუ მომისმენია, ლეონარდო, მიქელანჯელო, დონატელო და რაფაელი ჩემთვის, პირველ რიგში, მაინც “კუ-ნინძებად” რჩებიან. და სულაც არაა ჩემი ბრალი, რომ მასკულტურას კლასიკურ კულტურაზე ადრე ვეზიარე.

დანტესაც სკოლაში არ გავდიოდით; და მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც ეტაპზე ჩემმა კარგმა მეგობარმა გაგამ „ღვთაებრივ კომედიასა” და ჩემი ცხოვრების გარკვეულ ეპიზოდებს შორის პარალელების გავლება დაიწყო და ამ პოემის შინაარსის შესახებ სწორედ ამ გზით ჩამომიყალიბდა ავ-კარგი წარმოდგენა, მე მაინც ვთვლი, რომ ალიგიერის შესახებ ყოველთვის გაცილებით უფრო მეტი ვიცოდი, ვიდრე იტალიის რესპუბლიკის ყველა ერთად აღებულმა მოწაფემ რუსთაველის შესახებ. ნუ, თუნდაც ის ხომ ვიცოდი, რომ სწორედ დანტეს ნამოღვაწარმა დააკნინა აკადემიური ლათინური და საფუძველი დაუდო თანამედროვე იტალიური სალიტერატურო ენის ჩამოყალიბებას, ხალხური ლათინურის ფლორენციის დიალექტის საფუძველზე. ვოტ. ჩვენი ენის რეჶორმატორი ილიას შესახებ იციან კი იტალიელებმა რამე? რა თქმა უნდა, არა.

ყველაფერთან ერთად, ფლორენცია მედიჩების დინასტიას უკავშირდება. ესეც ვიცოდი. თუმცა, მათ სახელსაც კვლავინდებურად აღორძინების ეპოქის ხელოვნების თუ კულტურის მოღვაწეებთან მივყავართ და ერთი სიტყვით, სასიკვდილო წრედი იკვრება. მივდივართ ისევ პოსტის თავში დაწერილთან. და იმისთვის, რომ ევროპული სახვითი ხელოვნების უმნიშვნელოვანესი მუზეუმის, უფიცის გალერეის, ორ ფლიგელს შორის თუ ფლორენციის აკადემიის გალერეასთან მაღლა აწეული თავით ჩამევლო, ― ა-ლა “მე ჩემი პრინციპები მაქვს და მერე რა, რომ არ შემოვდივარ?!”, ტოსკანის ფლორენციაში ძირითად მოსანახულებელ ადგილებად ყველაზე არარომანტიული და უჩვეულო ლოკაციები შევარჩიე ისე, რომ ბოლოში მხოლოდ “დავითის” გენ-იტალია არ მქონოდა დალექილი გონებაში.

წელი, სახელად 2013

ზოგადად, ციფრების კარმის არ მჯერა ზუსტად იმდენად, რამდენადაც მინდა, რომ მჯეროდეს. რა აჯობებდა იმის წინასწარ ცოდნას, რომ მთელი წელი სახლში უნდა დაეტიო, ან რავი – არ დალიო. 2013 წელმა ზუსტად ისევე ჩაიარა, როგორც ყველა დანარჩენმა: რამდენიმე დაგეგმილი თავგადასავლით, რამდენიმე – დაუგეგმავით; ერთი-ორი შენაძენით და ერთი-ორი გამოუსწორებელი დანაკარგითაც. თუმცა ის, რაც ამ წელს სხვებისგან განასხვავებს, ალბათ, თბილისსგარეთ გასვლების რაოდენობაა და 13-მა თუ მასთან ასოცირებულმა პირებმა ამაზე ვერანაირად ვერ იქონიეს გავლენა.

2013 წელი ბოლონიური თავგადასავლებით დავიწყე, როდესაც თბილისიდან გასვლა და ახალი წლის შეხვედრა იტალიის კერძებით განთქმულ ემილია-რომანიას რეგიონში გადაწყდა. ალფრედოსთან ერთად, გზად, მოვინახულეთ ლუჩიანო პავაროტის მშობლიური ქალაქი – მოდენა; ახალი წელი ბოლონიაში, ჩემთვის დღემდე ყველაზე აგრესიულ ვითარებაში, აღვნიშნეთ. იქედან ფედერიკო ფელინის რიმინიში ამოვყავით თავი, საიდანაც ჯუჯა სახელმწიფო – სან მარინოში გადავინაცვლეთ და ბევრს ვბჭობდით იმაზე, არიან თუ არა იქ მცხოვრებნი იტალიელები. შემდეგი დანიშნულების ადგილი პადუა იყო, სადაც თანამედროვე ტექნოლოგიების გაუმართავი მუშაობის წყალობით, ორ გზააბნეულ იდიოტს დავემსგავსეთ, ხოლო ზამთრის ვოიაჟის ბოლო პუნქტი – ვენეცია იყო, გაგასთვის დაგეგმილი ჩაშლილი სიურპრიზი (არ წამოვიდა გაგა და რა გვექნა).

აღმოჩენები: გიბრალტარი

ჩემი პოლიტიკური სიბნელის გამო, არის ქვეყანაზე ისეთი რაღაცე{ე}ბი, რისი დეტალებისაც დღემდე არ მესმის. მაგალითად, ასეთია გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიული მოწყობა: რატომაა ელისაბედ II დღემდე კანადის, ავსტრალიის თუ ახალი ზელანდიის დედოფალი, ხოლო ინდოეთის, პაკისტანის და ცეილონ/შრი-ლანკის არ არის. ნუ, კარგი, აქ მოვიფიქრე, რომ პირველი სამეულის სახელმწიფოდ ფორმირებაში ბრიტანეთის ხელი ურევია, ხოლო ბოლო სამეულმა თავის დროზე, ნებსით დააღწია თავი ბრიტანულ კონტექსტში მოხსენიებას, თუმცა [ბრიტანულ] ერთა თანამეგობრობაში მაინც შედიან.

შემდეგი მენტალური აურზაური მაშინ მეწყება, როდესაც ვცდილობ ოპოზიციაში დავაყენო ე.წ. „გვირგვინის მიწები“ (მენის კუნძული, ჯერსის კუნძული..) და ე.წ. „ზღვისიქითა ტერიტორიები“ (ბერმუდის კუნძულები, მონსერატი..). ძალაუნებურად გიწევს გარკვევა იმაში, თუ რას ნიშნავს/-და კოლონია, დომინიონი თუ პროტექტორატი და ვინ რაზე შეთანხმდა, საბოლოო ჯამში, ოფიციალურ ლონდონთან.

გაერთიანებული სამეფო საბჭოთა კავშირი რომ ყოფილიყო, ყველაფერი გაცილებით მარტივი იქნებოდა. ყველა ეს სახელმწიფო თუ თვითმმართველი ტერიტორია პოლიტიკურ რუკაზე ერთი ფერით იქნებოდა წარმოდგენილი და იქ მცხოვრებ ყველა ადამიანსაც „რუსი“ ერქმეოდა. რამდენად არაპოლიტკორექტულადაც არ უნდა ჟღერდეს ეს, ზოგადად, რიგითი ევროპელისთვის ეს არსებული რეალობაა: ისინი ნაკლებად ფიქრობენ იმაზე, რომ საფრანგეთიდან ბრიტანულ ჯერსის კუნძულზე გადასვლა რამით განსხვავდება იტალიიდან ესპანურ იბიცაზე თუ იგივე ესპანეთიდან გიბრალტარში გადასვლისგან, ან სულაც, ქალაქიდან ბებიასთან სოფელში ჩასვლისგან.

საწუხაროდ, ჩვენთვის ეს ასე არ არის. რამდენადაც არ უნდა მოგქონდეთ თავი დედამიწის მოქალაქედ, ჩვენი ქვეყნისთვის არსებული სავიზო რეგულაციები მალევე მიგახვედრებთ, რომ კოსმოპოლიტი კი არა – ქართველი ხართ და იმაში გარკვევაც მოგიწევთ, რომ გრენლანდია თუ ფარერის კუნძულები დანიის ნაწილად კი ითვლება, მაგრამ იქ მოსახვედრად მხოლოდ შენგენის ვიზა არ კმარა და ცალკე ნებართვაა საჭირო; შპიცბერგენი ნორვეგიის ნაწილია, მაგრამ ქართველები იქ ვიზიტისთვის ვიზას არ საჭიროებენ (მაგრამ აბა ცადეთ იქ ჩასვლა ნორვეგიის ოსლოს გავლის გარეშე).. ნუ, საქმეში მეტ-ნაკლებად ჩახედულმა თითქმის ნებისმიერმა მოგზაურმა იცის, რომ გაერთიანებული სამეფო კი ევროკავშირის წევრია, მაგრამ შენგენის ხელშეკრულებისთვის არ მოუწერია ხელი. შესაბამისად, დიდი ბრიტანეთის კუნძულის მონახულება ცალკე ვიზას საჭიროებს. თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ გიბრალტარი გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიაა, მე, მაგალითად, წარმოდგენა არ მქონდა, რომ იქ ჩასასვლელად გიბრალტარისთვის განკუთვნილი სპეციალური ვიზის აღება მომიწევდა.

ეს პოსტი სწორედ გიბრალტარში მოხვედრას და ამასთან დაკავშირებულ სირთულეებს შეეხება, რითაც, იმედი მაქვს, სხვებს გავუიოლებ საქმეს.

Chi non viaggia a Capodanno..

პრინციპში, ახალი 2013 წლის შესახვედრად იდეა და შესაძლებლობაც ბევრი იყო. რომანწიული პარიზი; რომი – რომელშიც მანამდე ნამყოფი არ ვიყავი, იგივე მილანი, რომელიც ბოლო ორ წელიწადში უფრო მეტჯერ მოვინახულე, ვიდრე ჩემი აგარაკი – მთელი ჩემი ზრდასრულობის მანძილზე. შედარებით ნაკლებადპერსპექტიული საოცნებო სკანდინავიური ქალაქები იყო. თუმცა ელემენტარული მონდომებით, მაინც მგონია, რომ არაფერი არარეალური არ არსებობს და სკანდინავიის მიწაზეც შეიძლებოდა ფეხის დადგმა.

ასეა თუ ისეა, ბევრი განხილვის, წაკითხულის, გაგებულის და აწონ-დაწონვის შემდეგ, 2013 წლის შემობიჯების აღსანიშნავად, არჩევანი იტალიის ემილია-რომანიის ქალაქ ბოლონიაზე შევაჩერე. ყველაფერი კი იმის ბრალია, რომ სადღაც ამოვიკითხე, თურმე ბოლონიური ტრადიციის მიხედვით, როდესაც საათი თორმეტს ჩამოკრავს, პიაცა მაჯორეზე შეკრებილი ქალაქის მცხოვრებნი და მათი სტუმრები ახალ წელს ე.წ. “ვეკიონეს” დაწვით აღნიშნავენ. ეს “ვეკიონე” კი უზარმაზარი ქანდაკებაა, რომელსაც ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილობრივი ხელოვანი ქმნის და თავისი არსით, გასულ წელს აღნიშნავს. და რადგან ჩემი იმდროინდელი ინფორმაციით, ახალ წელს სხვაგან არსად არაფერს არ წვავდნენ, ამ სანახაობით ტკბობის ინტერესმა ყველა დანარჩენი ოპცია გადაწონა. თანაც, გრანდიოზული სტატიის გაშალაშინებასაც ვაპირებდი, რომელსაც დღის სინათლე დღემდე არ უხილავს, მაგრამ მაინც…

და რადგან ვიცოდი, რომ ყველაფრის მიუხედავად, მხოლოდ ბოლონიით ვერ შემოვიფარგლებოდი და მილანში კიდევ ერთხელ ჩასვლა არ ამცდებოდა, საახალწლო ვოიაჟისთვის სპეციალური სამკუთხა მარშრუტი შევიმუშავე: მილანი – მოდენა – ბოლონია – რიმინი – სან მარინო – პადუა – ვენეცია – მილანი.

Чому ж ти, блядь, не любиш Україну?

ახლა ვიხსენებდი და აღმოჩნდა, რომ პირველად უკრაინის ტერიტორიაზე მაშინ ვიყავი, როდესაც ჯერ კიდევ თბილისი-მოსკოვის მატარებელი დადიოდა და ტუაპსეში (იყო გზად გაჩერება ეგეთი) მიწისძვრა მოხდა. Google ბიძიამ შემახსენა – 1991 წელი იყოო და ჰოდა, სწორედ იმ წელს, საყვარელ უკრაინელ ბებიასთან ერთად, დონეცკის მიდამოებში ნათესავების ქორწილში ჩავედით. უცნაურია, რომ საერთოდ მახსოვს რამე, მაგრამ როგორც ჩანს, ოქროსფერ შეფუთვაში გახვეული შოკოლადის კურდღელი, დანგრეული ტალახნარევი გზები და უცნობი ნათესავის წყალობით ცხვირიდან წამოსული სისხლი სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში.

მას შემდეგ, ლესია უკრაინკას და ტარას შევჩენკოს სამშობლოში 2012 წლის ნოემბერში ამოვყავი თავი, როდესაც საქართველოდან იტალიაში მეგობრის დაბადების დღეზე მიმავალს, ტრანზიტი კიევის ბორისპოლში მიწევდა. ევროპული მოლოდინებით აღვსებულს და მამის ნაამბობიდან გამომდინარე, უკრაინულ კულტურასთან, განსაკუთრებით კი – “რუსეთის ქალაქების დედის” საბაჟო უნარ-ჩვევებთან შეხების არანაირი სურვილი არ მქონდა. თუმცა, ჩემი ჩათქმულის მიუხედავად, განსხვავებული მოსაზრება ქონდათ უკრაინის საერთაშორისო ავიახაზებს და კომპანია “აეროსვიტს”, რომლებმაც ჩათვალეს, რომ მართალია ავია- მაგრამ მაინც, უკრაინულ კულტურასთან ზიარება, ყველა სტუმრისთვის გარდაუვალი უნდა ყოფილიყო.

მიუხედავად იმისა, რომ ერთი ბილეთით ვმგზავრობდი და როგორც წესი, ეს ნიშნავს, რომ თბილისში ჩაბარებული ბარგი დანიშნულების ადგილას – მილანში უნდა ამეღო, უკრაინული ავიაკომპანიების ტანდემმა რეკორდულ 1:25 წუთში საპასპორტო კონტროლის გავლა, მებაჟის კითხვებზე პასუხი, ბარგის აღება, ბარგის შემოწმება, ტერმინალ B-დან გასვლა, ტერმინალ F-ში თავქუდმოგლეჯილი გადარბენა, მილანის რეისზე რეგისტრაცია, ბარგის ხელახლა შემოწმება, პოლიციელის კითხვებზე პასუხი და საპასპორტო კონტროლის თავიდან გავლა მაიძულა. თუმცა, როდესაც მივხვდი, რომ ჩემს სპორტულ ფორმას არაუშავდა რა და გავაცნობიერე, რომ ყველაზე საშინელი სცენარი უკან მოვიტოვე, ერთი ღერის მოწევა, მახსოვს, მაინც მოვასწარი. სხვა თუ არაფერი, მაგათ ჯინაზე. თვითმფრინავში კი, ნასვამი უკრაინელი გოგოების უცნობ მამაკაცებთან ინტერაქციით და გაცნობის ხელოვნების ოსტატობის უდავოდ მაღალი ხარისხით ისე გავერთე, რომ დღის პირველი შეხება ამ ერთან სრულიად გადამავიწყდა.

თუმცა, მე თუ დავივიწყე ერი, ეს არ ნიშნავდა იმას, რომ ერმა დამივიწყა მე და მილანში ჩასულს, ჩემი საყვარელი ავიაკომპანიებისგან ელექტრონული წერილი დამხვდა, სადაც იუწყებოდნენ, რომ ჩემს ბილეთში სერიოზული ცვლილებები განახორციელეს. ერთი სიტყვით, მახარეს, რომ თურმე მილანში კი აღმოვჩნდი, მაგრამ თბილისიდან კიევის ბორისპოლში არ მიფრენია და შესაბამისად, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი გამიუქმეს. კი დავიბენი, თუმცა დიდი დრო არ დამჭირვებია იმისთვის, რათა მათთვის მიმეხვედრებინა, რომ ბიუროკრატიულ მანქანაზე უფრო მეტად ბიუროკრატთან ქონდათ საქმე. რამდენიმე საერთაშორისო ზარის შემდეგ, ნელ-ნელა და ნერვებმოშლით, მაგრამ მაინც, საკითხი მოგვარდა. ყველაფერი კი, როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, თბილისის აეროპორტის თანამშრომლების ბრალი იყო. ბიჭი, რომელმაც ჩასხდომის ბარათი გამომართვა, ნაბახუსევი კი მომეჩვენა (მომეჩვენა რა – ცხვირით ვიგრძენი), თუმცა საბოლოო ჯამში – ჩემი ეჭვი გაამართლა და ჩასხდომის ბარათის დაკარგვა მაინც მომიხერხა :) მიუხედავად მოგვარებული საკითხისა, უკანა გზაზე ბარგთან დაკავშირებული პროცედურების გავლა ისევ მომიწია, მაგრამ ამჯერად, ფსიქოლოგიურად შემზადებული ვიყავი და მარშ-ნახტომისთვის დროც წინაზე ოდნავ მეტი მქონდა.