Feliz de novo

როცა საკუთარი ბლოგი გაქვს, რომელსაც არც თუ ისე შორეულ წარსულში პირადი სიამოვნებისთვის ყურადღებას უთმობდი, შენი ყოველდღიური პროფესიული მოღვაწეობა კი კომპიუტერთან ჯდომაში და მარტივად, 24-საათიან რეჟიმში ტექსტების აკრეფაში გამოიხატება, ძალაუნებურად, ფიქრობ — საერთოდ, როგორ მრავლდებიან მამაკაცი გინეკოლოგები? ალბათ, არსებობს რაღაც მექანიზმი, რომელიც ინტიმურის საქმიანისგან გარჩევაში გეხმარება, თუმცა ჩემთვის, სამწუხაროდ, ის ჯერ კიდევ ბუნდოვნად რჩება. შესაბამისად, მთელი 2015 წლის შემოქმედებითი ენერგია საყვარელ საქმეს — თარგმანს — შევალიე და პირველად ცხოვრებაში, რაღაც პატარ-პატარა გამარჯვებებიც მოვიპოვე: პრემია, მაგალითად, თუმცა, როგორც აღვნიშნე, პატარა :)

მაგრამ ყველაფერს მეორე მხარეც აქვს და სულ ყველაფერი ცუდი ვერ იქნება. სწორედ ამ მცირ-მცირე მიღწევების წყალობით, წელს ჩემი მეორე ყველაზე საყვარელი საქმიანობით — მოგზაურობით უხერხულობამდე ბევრჯერ დავკავდი და ბლოგით თუ არა, wanderlust-ის დაოკებით მაინც მოვახერხე თვითშემეცნება.

ასე მაგალითად, სვანეთის ჭუბერში აღმოვაჩინე, რომ ლუშნუ ნინში თოვლის აღმნიშვნელი 10-ზე მეტი სიტყვა აქვთ. შრი-ლანკაში მივხვდი, რომ მათთვის თეთრი თუ მელოტი ადამიანები ისეთივე ეგზოტიკაა, როგორც ზოგიერთი ქართველისთვის — შავკანიანები და სულაც არ ერიდებათ შენკენ თითის გაშვერა. ლონდონში მაუწყეს, რომ ძილის დროს, ვეხუტები ყველას — განურჩევლად და რად გინდა მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობა, როცა ბრიტანეთის მუზეუმი გაქვს?! აპრილის ბათუმში კიდევ ერთხელ დამიმტკიცეს, რომ ყველა ქალი ერთნაირია და გათხოვება ყველას უნდა. ბუდაპეშტი იდეალური მაგალითი იყო იმისა, რომ booking.com-ზე პირველივე იაფიან სასტუმროს არ უნდა ეცე და ჯერ მიმოხილვების წაკითხვაა საჭირო, სამაგიეროდ გერმანიაში Airbnb-ს ვეზიარე და რამდენიმე დადებითი დახასიათება თავად მოვიპოვე. აგვისტოში ათენში ძალიან ცხელა, სამაგიეროდ იდეალური იყო ალბანეთში, სადაც ეგეთივე ზღვაა და ყველაფერი ორჯერ ნაკლები ღირს. შვედეთში პირველად ვნახე მადონა კონცერტზე, სტოკჰოლმის ფასებს კი პოლონეთში შევაფარეთ თავი.

პრინციპში, ახლაც პოლონეთში ვარ და რამდენიმე საათში ბერლინს გავეშურები. რაღაცეებს ვარშავაშიც მივხვდი. მაგალითად, იმას, რომ არიან ადამიანები, რომლებიც მზად არიან შენთვის ყველაფერი გააკეთონ და თურმე, შესაძლებელია ბოლომდე ნდობა. კარგი წელი იყო და წინ კიდევ რამდენია..

გაუშვი მეგობარი ბაზელში (სად ვიყიდოთ ავიაბილეთი ყველაზე იაფად)

რაღაც სპეციალური ჩარტერული რეისების არსებობის გარდა, ძნელად თუ წარმომიდგენია ისეთი ვითარება, როდესაც ავიაბილეთი ტურისტულ სააგენტოში უფრო იაფი ღირდეს, ვიდრე ინტერნეტში. ეს, ალბათ, დაქირავებული მუშახელისთვის ჯამაგირის გადახდის აუცილებლობით და ნუ, ათასი სხვა ხარჯითაა გამოწვეული, რაც კომპანიის ინტერნეტში მოღვაწეობის შემთხვევაში, მკვეთრად მცირდება, რადგან საიტიდან მომხმარებელი მესამე პირის დახმარების გარეშე ყიდულობს ბილეთს და შესაბამისად, თავად ემსახურება საკუთარ თავს.

თუმცა, ისევე როგორც ქუჩაში გარეთ, ვირტუალურ სივრცეში შიგნითაც მრავალი სხვადასხვა ტურიზმზე ორიენტირებული კომპანია ფუნქციონირებს და ალბათ, არ არსებობს ერთი იდეალური საიტი, სადაც ავიაბილეთის ყიდვა ყოველთვის ყველაზე იაფად იყოს შესაძლებელი. ამიტომაც, ყოველთვის, როდესაც თვითმფრინავის ბილეთის ყიდვის აუცილებლობა დგება, ათეულობით საიტს ვსტუმრობ და ვცდილობ ვიპოვო ისეთი, რომელიც სასურველ ბილეთს ყვეელაზე დაბალ ფასში შემომთავაზებს.

დღეს, მეგობრისთვის თბილისი – ბაზელი – თბილისის ბილეთი უნდა მეყიდა. თარიღები წინასწარ იყო ცნობილი: 24 ოქტომბერი – 5 ნოემბერი. ავიაკომპანიას, გადაჯდომების რაოდენობას და რეისებს შორის დროს მნიშვნელობა არ ქონდა. მთავარი ჩემი მეგობრის შემთხვევაში ფასი იყო.

ბილეთი ვიყიდე. საკმაოდ ნორმალურ ფასად. თუმცა, “სიყვარულოვნას ბლოგზე” პოსტის გაცნობის შემდეგ, გადავწყვიტე ჩემი გამოცდილებაც გამეზიარებინა თქვენთვის იმ იმედით, რომ იაფიან ბილეთზე ნადირობის პროცესი შეიძლება ვინმესთვის სასარგებლო აღმოჩნდეს.

როგორ: ბოლონიის აეროპორტიდან ცენტრამდე იაფად

მოულოდნელად თავზე დაყრილი მთარგმნელობითი სამუშაოს გამო, რომელიც როგორც წესი, ყოველგვარი პერსონალური შემოქმედების სურვილს მაკარგვინებს ხოლმე და ბლოგსაც უკვე შეეტყო, თვითონაც ბოლომდე ვერ გავიაზრე, როგორ აღმოჩნდი დიღმის მასივში დივანზე მოკალათებული მდგომარეობიდან, იტალიის უმშვენიერეს ბოლონიაში, რომელთანაც თბილი გრძნობები მაკავშირებს.

თუმცა, გადაღლილობის მიუხედავად, ჯერ კიდევ თბილისის აეროპორტშივე მოვასწარი იმის დაფიქსირება, რომ საკმაოდ ბევრი ადამიანი პეგასუსის ფრენაზე საბოლოო დანიშნულების წერტილად სწორად ემილია-რომანიის დედაქალაქს აფიქსირებდა და სტამბულში 5-საათიანი გადაჯდომის შემდეგ, ბოლონიისკენ მიმავალ თვითმფრინავში ისევ და-ძმა გურჯების აღმოჩენა, უკვე აშკარა დასტური იყო ზემოგაფიქრებულისა.

შარშანდელი მოგზაურობის გათვალისწინებით, ბოლონიაში დიდი საქმე არაფერი მქონდა. აქ ჩამოსვლა მხოლოდ, თბილისი-სტამბული-მილანის ბილეთის ფასისგან მკვეთრად შესამჩნევი განსხვავების და პასპორტში ახალი, BOLOGNA-ნი შტამპის გამო :) გადავწყვიტე და შესაბამისად, აეროპორტიდან შემდეგი გაჩერება – ბოლონიის ცენტრალური რკინიგზის სადგური უნდა ყოფილიყო. და იქ მოსახვედრად, ტრანსპორტის რაღაც საშუალებით უნდა მესარგებლა.

როგორც კულტურულმა, ბიუჯეტზე ორიენტირებულმა ტურისტმა, გამგზავრებამდე, ბოლონიის ტრანსპორტის შესახებ, ერთი-ორი ვებ-გვერდის წაკითხვა მაინც მოვახერხე. და იმისთვის, რომ ჩემი მეგობრები თუ ისინი, ვინც ამ ბლოგს მიაკვლია, ბოლონიის აეროპორტში პირველად ჩასულები, დაბნეულები არ დაიარებოდნენ (და რამდენიმე ასეთი შევამჩნიე), ჩემი მიკვლევებისა თუ აღმოჩენების ამ პოსტით გაზიარება გადავწყვიტე.

მაშ ასე, იმ შემთხვევაში, თუ ბოლონიის აეროპორტში თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცი არ გელოდებათ, მეტ-ნაკლებად ცენტრში მდებარე რკინიგზის სადგურამდე (ან ქალაქის სხვა ნაწილში) მოხვედრის რამდენიმე საშუალებაა:

Florence + the Giga

რაც უფრო დრო გადის, მით უფრო ვრწმუნდები, რომ არსებობს ღრმა ბავშვობაში ჩადებული რაღაც პრინციპები, რომელთაც ვერასდროს ვერასდიდებით ვერ ჩაანაცვლებ. ასე, მაგალითად, მიუხედავად იმისა, რომ ჩემს არც თუ ისე დიდხნიან ცხოვრებას მეცნიერებათა დოქტორები, ხელოვნების მოღვაწეები თუ ამ მიმართულების სტუდენტები ალამაზებენ და მეტ-ნაკლებად რაღაც მინახავს, წამიკითხავს თუ მომისმენია, ლეონარდო, მიქელანჯელო, დონატელო და რაფაელი ჩემთვის, პირველ რიგში, მაინც “კუ-ნინძებად” რჩებიან. და სულაც არაა ჩემი ბრალი, რომ მასკულტურას კლასიკურ კულტურაზე ადრე ვეზიარე.

დანტესაც სკოლაში არ გავდიოდით; და მიუხედავად იმისა, რომ რაღაც ეტაპზე ჩემმა კარგმა მეგობარმა გაგამ „ღვთაებრივ კომედიასა” და ჩემი ცხოვრების გარკვეულ ეპიზოდებს შორის პარალელების გავლება დაიწყო და ამ პოემის შინაარსის შესახებ სწორედ ამ გზით ჩამომიყალიბდა ავ-კარგი წარმოდგენა, მე მაინც ვთვლი, რომ ალიგიერის შესახებ ყოველთვის გაცილებით უფრო მეტი ვიცოდი, ვიდრე იტალიის რესპუბლიკის ყველა ერთად აღებულმა მოწაფემ რუსთაველის შესახებ. ნუ, თუნდაც ის ხომ ვიცოდი, რომ სწორედ დანტეს ნამოღვაწარმა დააკნინა აკადემიური ლათინური და საფუძველი დაუდო თანამედროვე იტალიური სალიტერატურო ენის ჩამოყალიბებას, ხალხური ლათინურის ფლორენციის დიალექტის საფუძველზე. ვოტ. ჩვენი ენის რეჶორმატორი ილიას შესახებ იციან კი იტალიელებმა რამე? რა თქმა უნდა, არა.

ყველაფერთან ერთად, ფლორენცია მედიჩების დინასტიას უკავშირდება. ესეც ვიცოდი. თუმცა, მათ სახელსაც კვლავინდებურად აღორძინების ეპოქის ხელოვნების თუ კულტურის მოღვაწეებთან მივყავართ და ერთი სიტყვით, სასიკვდილო წრედი იკვრება. მივდივართ ისევ პოსტის თავში დაწერილთან. და იმისთვის, რომ ევროპული სახვითი ხელოვნების უმნიშვნელოვანესი მუზეუმის, უფიცის გალერეის, ორ ფლიგელს შორის თუ ფლორენციის აკადემიის გალერეასთან მაღლა აწეული თავით ჩამევლო, ― ა-ლა “მე ჩემი პრინციპები მაქვს და მერე რა, რომ არ შემოვდივარ?!”, ტოსკანის ფლორენციაში ძირითად მოსანახულებელ ადგილებად ყველაზე არარომანტიული და უჩვეულო ლოკაციები შევარჩიე ისე, რომ ბოლოში მხოლოდ “დავითის” გენ-იტალია არ მქონოდა დალექილი გონებაში.

სურათებში: მთვრალი სტამბული

მიუხედავად იმისა, რომ ახალი წლის ღამეს და საახალწლო ეიფორიის თვალსაზრისით კრიტიკულ პირველ იანვარს ალკოჰოლის მიმართ მდგრადი გამძლეობით გამოვირჩეოდი, ბედობის დღეს დარღვეული მშრალი კანონი, რიგი თანმხლები მოვლენის წყალობით, სპონტანურ თავგადასავალში გადაიზარდა. უფრო კონკრეტულად კი, მსგავს ტალღაზე მყოფი თანამოაზრის, დროულად ჩარიცხული ხელფასის, ერთი მეგობრის მეგობრობის და Atlasjet-ის აქამდე დაუჯერებელი საფასო პოლიტიკის წყალობით, საბურთალოს ბეტონის ჯუნგლებში ჩასული მზის ამოსვლას 3 იანვარს, ბოსფორის სრუტის ორივე მხარეს გადაშლილ სტამბულში შევხვდით.

თუმცა, ათათურქის აეროპორტში ფეხის დადგმისთანავე დაწყებულ ნაბახუსევის, დაღლილობის თუ უძილობის თანმდევ შეგრძნებებს ოდნავაც არ შეუშლია ხელი ფეხით ბევრ სიარულში, ადრე ნანახისა თუ განცდილის თანამგზავრებისთვის გაზიარებასა და მათთან ერთად ახალი ადგილების აღმოჩენაში. მეგობრის სახლში უხერხულ პირობებში გათენებული ღამის შემდეგაც კი, ჩვენი არაფხიზელ მდგომარეობაში მიღებული გადაწყვეტილება არ გვინანია. მით უმეტეს, როდესაც ცოტა ხნით ყოველდღიური რეალობიდან მოწყვეტა არამედიკამენტოზურ/ბალახოვანი საშუალებებით ორივეს ძალიან გვჭირდებოდა და სხვა სინამდვილეში აღმოჩენის მედიატორად არჩეულ თვითმფრინავზე დახარჯული მიზერული /თუმცა გურჯებისთვის დეფიციტური/ თანხაც, საბოლოო ჯამში, განხილვას არ ექვემდებარებოდა.

..და თუ მაინცდამაინც კონკრეტული გადაწყვეტილებები არ მივიღეთ, რაღაცაზე მაინც დავფიქრდით. და აჰა, ძალიან კარგი იყო. იყო საღამო, იყო დილა..

პარიზის მეტროს 12 მცნება

ნებისმიერი ტრანსპორტით სარგებლობისას, კარგად აღწერილი და დაუწერელი კანონები მოქმედებს. ყველა ჩვენგანმა იცის, რომ სანამ სატრანსპორტო საშუალებაში ამოვყოფთ თავს, ჯერ ხალხი უნდა ჩამო- თუ გამოვუშვათ და მიუხედავად იმისა, რომ ვიღაცას თავაზიანობა შეიძლება ესმოდეს, როგორც დაგვიანებული მგზავრის შემოსაშვებად, საკუთარი ინიციატივით, მეტროს ვაგონის კარის დაჭერა, მეტროპოლიტენის ხელმძღვანელობას და სამართალდამცავ ორგანოებს ამ საკითხთან დაკავშირებით ძალიან განსხვავებული აზრი აქვთ.

“ზრდილობის”, “დაუზარებლობის”, “თავაზიანობის” და “წესიერების” რეალური მნიშვნელობის საკუთარი მგზავრებისთვის ახსნას პარიზული RATP-ი შეეცადა და საგანგებოდ მათთვის “Manuel du savoir-vivre à l’usage du voyageur moderne”, ანუ ჩვენს ენაზე – “ზრდილობის სახელმძღვანელო თანამედროვე მგზავრისთვის” შეადგინა.

სახალისო ესკიზებით და ილუსტრაციებით გაჯერებული “პარიზული მეტროს 12 მცნება” იმდენად “ისედაც ცხად” საკითხს ეხება, რომ მის გასაცნობად სულ არაა საჭირო პარიზში მიემგზავრებოდეთ. იგი, უბრალოდ, კიდევ ერთხელ შეგვახსენებს, რომ მეტრო თუ სხვა ტრანსპორტი საჯარო სივრცეა და ჩვენი თავისუფლება მთავრდება სწორედ იქ, სადაც იწყება სხვისი.

აი, თავად წესებიც:

Me, Myself & Sabiha Gökçen

თურქეთის საბიჰა გოქჩენი ჩემს მიერ მონახულებულ აეროპორტთა შორის, ალბათ, ერთადერთია, რომელიც ძალიან არ მიყვარს (ნუ, თუ არ ჩავთვლით ქუთაისის დავით აღმაშენებლის სახელობის საერთაშორისო აეროპორტს, მაგრამ იგი თითქმის ცარიელია. შესაბამისად, ამ გარემოების გარდა, საწუწუნოდ ხელმოსაჭიდიც არაფერია და მისი სამომავლო განვითარების იმედით, ამჯერად არაფერს დავწერ).

ასეა თუ ისეა, დასაწყისისთვის უნდა აღინიშნოს, რომ ჩემი და სტამბოლის ‘მეორე’ საჰაერო გადაზიდვებით დაკავებული კომპლექსის ურთიერთობა 2009 წელს დაიწყო, როდესაც საქართველოდან ფრენა მთარგმნელის ბიუჯეტისთვის ძალიან ძვირი, ხოლო ჩემი და გაგას ბერლინის მონახულების სურვილი კი – ძალიან დიდი იყო და სწორედ საბიჰა გოქჩენში [ისე, მე თუ მკითხავ, ‘გექჩენი’ უფრო მართებულია] მოგვიწია თბილისიდან სტამბოლში უალტერნატივობის გამო ავტობუსით ჩასულებს, SunExpress-ით ფრენამდე არსებული 12 საათის მოკვლა.

ოთხი წლის წინ, ეს აეროპორტი, თითქოს, უფრო პატარა იყო და დღევანდელი გადასახედიდან, არც სავაჭრო, საკვები თუ სხვა ობიექტების სიუხვით გამოირჩეოდა. შესაბამისად, გართობის ერთადერთი საშუალება იმ საღამოს მანქანების საყიდლად მიმავალ ჩვენს თანამემამულეებთან დაახლოება და მათი შემზარავი ისტორიების მოსმენა იყო (სარდაფებში ძილის შესახებ ამბები განსაკუთრებით დაუვიწყარი იყო). რეისმა მაშინ რამდენიმე საათით დაიგვიანა, რამაც ტერმინალის შესასვლელი კარის თავზე გამოკრული მაშინდელი წარწერა “A Hall” კიდევ უფრო გაამართლა და ჩემს ცნობიერებაში ეს აეროპორტი, როგორც “a-hole” საუკუნოდ დალექა.

ნიდერლანდები, მოგონება II: ზოგიერთი რამ, რაც ამსტერდამში გავაკეთე[თ]

ამსტერდამი რომ თავისუფლების ქალაქია, ეს მის შესახებ ისტორიული ცნობების გაცნობის და მისი მონახულების გარეშეც ბევრს ეცოდინება. და ტელევიზორშიც რომ არაფერი მოისმინო, ერუდიციით ნაკლებად გამორჩეული მეზობელი ნარკომანისგან მაინც გექნება რაიმე გაგონილი. თუმცა, პროსტიტუციასა და საკაიხასიათო საშუალებების მოხმარებაზე „თვალის დახუჭვასთან“ ერთად, ამსტერდამს სხვა დასახლებებისგან მდიდარი კულტურული მემკვიდრეობაც გამოარჩევს. ამის შესახებ ადამიანების ოდნავ განსხვავებულმა კატეგორიამ იცის, თუმცა ეს ინფორმაცია მათაც ძალაუნებურად აქვთ. ასეა თუ ისეა, ნაირნაირ იარლიყებს ნიდერლანდების დედაქალაქი მშვენივრად ირგებს. ბოლოს და ბოლოს, რაში უნდა აინტერესებდეს მის მთავრობას – რა მიზეზი გამოძრავებს იქ ჩასვლის დროს, თუ შენ იქ შენს ოფლით მოპოვებულ ევროებს ხარჯავ?

მოკლედ, ჩვენი დანაზოგებისა თუ სანათესაოში შეგროვებული სახსრების საფლანგავად ნიდერლანდების სამეფოს მთავარ ქალაქს ექვსკაციანი დელეგაციით ვეწვიეთ. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ექვსივეს განსხვავებული წარმოდგენა გვქონდა იმის შესახებ, თუ რა არის თავისუფლება, რაც, ზოგ შემთხვევაში, ტრადიციულად, თავნებობად აღიქმებოდა. ამასთანავე, სამეგობროს შიგნით კონფლიქტის გამოწვევის გარეშე, რამდენიმე დღეში ბუნებრივად დავიყავით და თავის გასართობად ყველამ საკუთარი საშუალება ავირჩიეთ: ზოგი შოპინგზე დადიოდა, ზოგი – მუზეუმებში, ერთი ჯგუფი გამუდმებით ეწეოდა, მეორეს კი სტიმულატორების გარეშეც, უბრალოდ, სასტუმროში ეძინა.

ზემოთქმულის გათვალისწინებით, ამ პოსტში მინდა თავი მოვუყარო ჩემს აღმოჩენა-დაკვირვებებს და იმას, რითაც ამსტერდამმა პირადად მე დამამახსოვრა თავი.

ნიდერლანდები, მოგონება I: ტრანსპორტი

ტურისტებისთვის სამწუხაროდ, ნიდერლანდების თითქოსდა გამარტივებული სატრანსპორტო სისტემა თვალსაჩინო მაგალითია იმისა, თუ რამხელა პროგრესი განიცადა საქართველომ სწრაფი გადახდის აპარატების შემოღებით, რომლებიც დედაქალაქში მაინც ყოველ გაჩერებაზეა დამონტაჟებული და საჭიროებისამებრ, ყველა სახის ვალუტით ოპერირებს. კომპეტენტური არ ვარ და არ ვიცი, რა იურიდიული თუ ტექნიკური წინაღობა უდგას წინ ჩვენი პრაქტიკის სხვა ქვეყნებში გადაღებას, მაგრამ ერთი ნათელია – სწრაფი გადახდის სისტემის არასრულყოფილების და რიგი სხვა ფაქტორების გამო, წინასწარ მოუმზადებელი ტურისტისთვის, ნიდერლანდების ტრანსპორტით სარგებლობა სრულ კოშმარად შეიძლება იქცეს, მიუხედავად იმისა, თუ რა ბიუჯეტი აქვს მას სამოგზაუროდ გამოყოფილი. და თუ რატომ, ამის ახსნას ამ პოსტში შევეცდები.

შესავალი

ისევე როგორც ევროპის სხვა ქვეყნებში, ნიდერლანდებშიც ტურისტებისთვის საინტერესო ქალაქების უმეტესობა ერთმანეთთან რკინიგზის, ან უკიდურეს შემთხვევაში – ავტობუსის საშუალებითაა დაკავშირებული. ამ კონკრეტული ქვეყნის გეოგრაფიის გათვალისწინებით, ცხადია, რომ არსებობს ისეთი ადგილებიც, რომლებიც ‘დაბალი ქვეყნის’ მთავარ მატერიკს ბორნის საშუალებით უკავშირდება. დიდ ქალაქებში, როგორებიცაა ამსტერდამი, როტერდამი, ჰააგა და სხვა, A წერტილიდან B წერტილში გადასაადგილებლად, რიგითი მოკვდავები აგრეთვე ტრამვაის და მეტროს იყენებენ. შედარებით არარიგითი მოკვდავები – ტაქსის და ავტომობილს.

ყოველივე ეს ევროპული ქვეყნისთვის თითქოსდა ბუნებრივი და მარტივად აღსაქმელია. მართლაც, რა სჯობს ისეთ ქვეყანაში ვიზიტს, სადაც სატრანსპორტო სისტემა კარგადაა განვითარებული და მოსანახულებელ ადგილამდე მიღწევა პრობლემას არ წარმოადგენს. თუმცა, არაფერია სრულყოფილი და ყველაფერს ორი მხარე აქვს – თავის ტკივილი ამ ტრანსპორტით სარგებლობის საფასურის გადახდით იწყება.

‘t Blijft tobben

ახლა გამახსენდა ეს ჩემი ბლოგი. პოსტების რაოდენობის მიუხედავად, მაინც ვთვლი, რომ უდავოდ, ძალიან კარგი წამოწყებაა [აქ, “იყო”-ს დაწერა თავიდან განგებ ავიცილე]. ყოველ შემთხვევაში, ძალიან კარგი იყო იდეათა ის ერთობა, რომელიც მისი შექმნის დროს ჩემს თავში ტრიალებდა და იმ შემართებასაც არაუშავს, რომელიც ახლა ამ ტექსტს მაკრეფინებს. ამ ბლოგის შექმნის აზრი კი იმაში მდგომარეობს, რომ პირველი პოსტის დაწერის დღიდან, სახლიდან შორს თუ არც ისე შორს, ჩემი გადაადგილებების და ამ პროცესებთან დაკავშირებული მოვლენების დოკუმენტირება და სხვებისთვის საინტერესოდ გაზიარება მსურდა.

ასეა თუ ისეა, თითქმის ერთი წლის შემდეგ, საკუთარ თავს ამ კეთილშობილური იდეის ხორცშესხმის კიდევ ერთ შანსს ვაძლევ და სრულიად ბლოგოსფეროს (რომლის ერთადერთი წარმომადგენელი ამ ეტაპზე მე ვარ) ვაუწყებ, რომ მეგობრების 6-კაციანი ჯგუფი ამა წლის 7 ნოემბერს ნიდერლანდების დედაქალაქ ამსტერდამში მივემგზავრებით და იქედან, სხვადასხვა შემადგენლობით, ‘დაბალი ქვეყნის’ სხვა ურბანული დასახლებების მონახულებასაც ვგეგმავთ.

და ვინაიდან, მე არც ტრადიციული სახვითი ხელოვნების მუზეუმების და არც ნიდერლანდების ლიბერალური პოლიტიკის ყველაზე პოპულარული მიღწევების მოყვარული ვარ, ამჟამად აქტიური დაგეგმვის პროცესში ვარ, რათა ჩემი და უმცირესობაში მყოფი სხვა თანამგზავრების ვიზიტი ვერმეერის, კოფიშოპების და წითელი ჩირაღდნების სამშობლოში რაც შეიძლება შთამბეჭდავი და შეძლებისდაგვარად დაუვიწყარი გავხადო.

მოკლედ, ამ დროისთვის, გეგმის ყველაზე უფრო დალაგებული ნაწილი თარიღებია და თუ არაფერი შეიცვალა, ამჯერად მოსანახულებელი ქალაქების სია შემდეგნაირად გამოიყურება:

• 07-13 ნოემბერი – ამსტერდამი
• 09 ნოემბერი – ჰაარლემი (ამსტერდამიდან)
• 13-18 ნოემბერი – როტერდამი
• 15 ნოემბერი – ჰააგა (როტერდამიდან)
• 16 ნოემბერი – დელფტი (როტერდამიდან)
• 17 ნოემბერი – კინდერდეიკი (როტერდამიდან)
• 19-23 ნოემბერი – ბერლინი

მეტი თვალსაჩინოებისთვის, აი, რუკაც:

სურათებში: შეფშაუენი [მაროკო, გაჩერება II]

შეფშაუენი მაროკოს იმ ქალაქთა რიგებს განეკუთვნება, რომლის შესახებაც, წინასწარ მოუმზადებელ მოხეტიალეს ბევრი ვერაფერი ეცოდინება. მას არც ქვეყნისთვის სტრატეგიული მდებარეობა უკავია და არც კულტურული დაწესებულებების სიუხვით გამოირჩევა. სამაგიეროდ, შეფშაუენი და მის გარშემო მდებარე რეგიონი, მაროკოს ფარგლებში, ჰაშიშ-კანაფის ლიდერი მწარმოებელია და იგი, ნახევრადლეგალურად, ქალაქის ყველა კუთხე-კუნჭულში იყიდება. შესაბამისად, სადმე კენტად მდგარი მაროკოელი ბიჭუნასთვის რამდენიმე ჯადოსნური სიტყვის ჩაჩურჩულება სრულიად საკმარისია იმისთვის, რომ მომდევნო რამდენიმე საათი ჯადოსნურ რეალობაში გაატაროთ. აქ მთავარია, ბიჭუნას და სამართალდამცავის გარჩევის ცოდნის უნარი, თუმცა ეს უკანასკნელები ქალაქში დიდად არ შეგვიმჩნევია.

ჩემნაირებისთვის კი, ვისთვისაც ალტერნატიულ სინამდვილეში გადასვლის ერთადერთი ხერხი ალკოჰოლია, რომელიც მუსულმანურ მაროკოში დეფიციტურია, შეფშაუენი მაროკოს ერთ-ერთი ყველაზე ლამაზი ქალაქი და ფოტოგრაფის სამოთხეა. შაუენის, როგორც მას ადგილობრივები უწოდებენ, ვიწრო ქუჩები, ცისფერში გადაწყვეტილი შენობები და მოწითალო ფერის სახურავები — ანუ ადგილობრივი ინფრასტრუქტურა, რომელშიც მაროკოულ-ანდალუსიურ-ებრაული კულტურების თანხვედრა იგრძნობა, სრულიად საკმარისი იყო იმის ფხიზლად შესაგნებად, რომ აქამდე ჩვეულ რეალობაში ისედაც არ ვიმყოფებოდით.

მიუხედავად იმისა, რომ წვიმიანი ამინდი დაგვხდა, ქალაქმა მის ვიწრო ქუჩებში მაინც შეგვიტყუა. დიდი ენთუზიაზმით შემართულები, ტანჟერიდან დამგზავრებულ ორ ესპანელ პედაგოგ გოგონასთან ერთად, ყოველ კუთხე-კუნჭულში რაღაც აღმოჩენებს ვაკეთებდით და კმაყოფილ-ბედნიერი სახით ვუყურებდით ერთმანეთს. შეფშაუენური ყოფის შესწავლის შემდეგ, სიცივისგან და წვიმისგან დაღლილ-დაქანცულებმა ენერგია საეჭვო ხორცისგან დამზადებული კერძით აღვიდგინეთ, გათბობისთვის კი ადილობრივ პიტნის ჩაის ვეზიარეთ პირველად.

სურათებში: ტანჟერი [მაროკო, გაჩერება I]

რაა დასამალი და, ქალაქ ტანჟერის არსებობის შესახებ მხოლოდ Euronews-ის ამინდის პროგნოზიდან ვიცოდი. ახლა, მგონი, იქაც არ უჩვენებენ და ეს დრო ის დრო რომ ყოფილიყო, დავრჩებოდი ასე — ბნელი. ნუ, ეს მდგომარეობაც, როგორც თითქმის ყველაფერი, დროებითობისთვის იყო განწირული და ტანჟერი ჩემს ცხოვრებაში მეორედ სწორედ მაშინ ამოტივტივდა, როდესაც ევროპის კონტინენტიდან მაროკოში მოსახვედრად, სტრატეგიულად განლაგებული ეს საპორტო ქალაქი, თითქმის უალტერნატივო კანდიდატად შემორჩა.

მართალია, მოგზაურთა ფორუმები გაჯერებულია ხმამაღალი განცხადებებით იმის შესახებ, რომ ტანჟერი “ნამდვილი” მაროკო არ არის და რომ ერთადერთი დაუვიწყარი შთაბეჭდილება მისი მონახულების შემდეგ, უკეთეს შემთხვევაში, საყვარელი ღირებული ნივთების გარეშე დარჩენა იქნებოდა, მე მაინც ვთვლი, ეს ქალაქი მაროკოული თავგადასავლის დასაწყებად იდეალურია; თუნდაც იმიტომ, რომ, იგივე მოგზაურთა და ადგილობრივთა მოსაზრებით, მაროკოს სხვა დანარჩენი ქალაქები ტანჟერზე უკეთესია და, შესაბამისად, ტანჟერში ყველაზე უარესისთვის მზაობა არამხოლოდ სიამოვნებას მოგგვრით ამ მოლოდინების არგამართლების შემთხვევაში, არამედ აქ განცდილი, ქვეყნის გარშემო მთელი მოგზაურობის მანძილზე, სიფხიზლეს არ დაგაკარგვინებთ.

ჰო, ტანჟერი მართლაც სავსე აღმოჩნდა საეჭვო გარეგნობის და ქცევების მქონე ინდივიდებით, რომლებიც თითქმის ყველა ქუჩის კუთხეში ხან მოსაწევს, ხანაც — კოკაინს გვთავაზობდნენ. საუკეთესო ვარიანტში — ევრო-დოლარების ადგილობრივ დირჰამებზე გადახურდავებას. ამბობენ, რომ ისინი, ვინც ამ ცდუნებას ვერ უძლებენ, ხშირ შემთხვევაში, დღეს მეცხრე ცის ნაცვლად, “ცხრა” კორუმპირებულ სამართალდამცავთან ერთად ასრულებენ. ჩვენ ეს თეორია არ გამოგვიცდია, სიტყვაზე ვენდეთ და უსიტყვოდაც — ყველაფერი ნათელი იყო.

მეორე მხრივ კი, ევროპიდან, გიბრალტარის სრუტის გადმოკვეთით, ტანჟერში მოხვედრა ყველაფრისგან განსხვავებული გამოცდილებაა. ესპანეთის ქალაქ ალხესირასიდან თითქმის ორსაათიანი მგზავრობის განმავლობაში, ჩქაროსნული ბორნის გარეთ, გემბანის მოაჯირზე მიყუდებული ვეგდე, ვეწეოდი და მარადიულზე ვფიქრობდი; ხოლო როდესაც სადღაც იქ აფრიკა გამოჩნდა, თითქმის პირველაღმომჩენივით ვიყვირე.

თუკი ტანჟერის ზღვისპირა მდებარეობის შესაძლებლობების ათვისებას არ აპირებთ, მალევე მივხვდებით, რომ ამ ქალაქში კულტურულ-შემეცნებითი თვალსაზრისით, საკეთებელი ბევრი ვერაფერია. მიუხედავად იმისა, რომ ოდესღაც ამ ტერიტორიაზე თავშესაფარს პოულობდნენ ევროპელი და ამერიკელი არტისტები, პოლიტიკოსები თუ თაღლითები, ახლა აქ მხოლოდ ეს უკანასკნელები შემორჩნენ.

სამაგიეროდ, ტანჟერში სანახაობების ნაკლებობა საუკეთესოა იმისთვის, რომ აუჩქარებლად შეისწავლოთ მაროკოს თითქმის ყველა ქალაქის მოწყობის ტიპი: მედინა — გალავანს შიგნით მოქცეული ძველი ქალაქი, ბაზრითა და ვიწრო ქუჩებით და მის კედლებს გარეთ გადაშლილი — ახალი ქალაქი; შეიგრძნოთ ეგზოტიკა, ჩვეული გამაგრილებელი სასმელების ბოთლებსა თუ სწრაფი კვების ობიექტების შენობებზე გამოკრული არაბული წარწერებით; წყნარად გადაახურდავოთ ფული ან გამოიტანოთ ბანკომატიდან; იყიდოთ ადგილობრივი სიმ-ბარათი და გააქტიუროთ ინტერნეტი ჩექინებისთვის; აღმოაჩინოთ მაროკოული ტაქსის ორი ტიპი: grands taxis — საქალაქთაშორისო ტაქსი, რომლითაც სხვებთან ერთად, კოლექტიურად მგზავრობთ და petits taxis — ადგილობრივი ტაქსი, რომლის მძღოლსაც ბევრი მოლაპარაკება ჭირდება მრიცხველის ჩასართავად; და რაღა თქმა უნდა, ეზიაროთ მაროკოს პირველ ავტოსადგურს, სადაც ვაგზლის ბაზრობაზე ქაოტური სიტუაციაა და ავტობუსის საბარგულში ჩანთის ჩადებისთვის ფულს გამოგართმევენ.

აღმოჩენები: გიბრალტარი

ჩემი პოლიტიკური სიბნელის გამო, არის ქვეყანაზე ისეთი რაღაცე{ე}ბი, რისი დეტალებისაც დღემდე არ მესმის. მაგალითად, ასეთია გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიული მოწყობა: რატომაა ელისაბედ II დღემდე კანადის, ავსტრალიის თუ ახალი ზელანდიის დედოფალი, ხოლო ინდოეთის, პაკისტანის და ცეილონ/შრი-ლანკის არ არის. ნუ, კარგი, აქ მოვიფიქრე, რომ პირველი სამეულის სახელმწიფოდ ფორმირებაში ბრიტანეთის ხელი ურევია, ხოლო ბოლო სამეულმა თავის დროზე, ნებსით დააღწია თავი ბრიტანულ კონტექსტში მოხსენიებას, თუმცა [ბრიტანულ] ერთა თანამეგობრობაში მაინც შედიან.

შემდეგი მენტალური აურზაური მაშინ მეწყება, როდესაც ვცდილობ ოპოზიციაში დავაყენო ე.წ. „გვირგვინის მიწები“ (მენის კუნძული, ჯერსის კუნძული..) და ე.წ. „ზღვისიქითა ტერიტორიები“ (ბერმუდის კუნძულები, მონსერატი..). ძალაუნებურად გიწევს გარკვევა იმაში, თუ რას ნიშნავს/-და კოლონია, დომინიონი თუ პროტექტორატი და ვინ რაზე შეთანხმდა, საბოლოო ჯამში, ოფიციალურ ლონდონთან.

გაერთიანებული სამეფო საბჭოთა კავშირი რომ ყოფილიყო, ყველაფერი გაცილებით მარტივი იქნებოდა. ყველა ეს სახელმწიფო თუ თვითმმართველი ტერიტორია პოლიტიკურ რუკაზე ერთი ფერით იქნებოდა წარმოდგენილი და იქ მცხოვრებ ყველა ადამიანსაც „რუსი“ ერქმეოდა. რამდენად არაპოლიტკორექტულადაც არ უნდა ჟღერდეს ეს, ზოგადად, რიგითი ევროპელისთვის ეს არსებული რეალობაა: ისინი ნაკლებად ფიქრობენ იმაზე, რომ საფრანგეთიდან ბრიტანულ ჯერსის კუნძულზე გადასვლა რამით განსხვავდება იტალიიდან ესპანურ იბიცაზე თუ იგივე ესპანეთიდან გიბრალტარში გადასვლისგან, ან სულაც, ქალაქიდან ბებიასთან სოფელში ჩასვლისგან.

საწუხაროდ, ჩვენთვის ეს ასე არ არის. რამდენადაც არ უნდა მოგქონდეთ თავი დედამიწის მოქალაქედ, ჩვენი ქვეყნისთვის არსებული სავიზო რეგულაციები მალევე მიგახვედრებთ, რომ კოსმოპოლიტი კი არა – ქართველი ხართ და იმაში გარკვევაც მოგიწევთ, რომ გრენლანდია თუ ფარერის კუნძულები დანიის ნაწილად კი ითვლება, მაგრამ იქ მოსახვედრად მხოლოდ შენგენის ვიზა არ კმარა და ცალკე ნებართვაა საჭირო; შპიცბერგენი ნორვეგიის ნაწილია, მაგრამ ქართველები იქ ვიზიტისთვის ვიზას არ საჭიროებენ (მაგრამ აბა ცადეთ იქ ჩასვლა ნორვეგიის ოსლოს გავლის გარეშე).. ნუ, საქმეში მეტ-ნაკლებად ჩახედულმა თითქმის ნებისმიერმა მოგზაურმა იცის, რომ გაერთიანებული სამეფო კი ევროკავშირის წევრია, მაგრამ შენგენის ხელშეკრულებისთვის არ მოუწერია ხელი. შესაბამისად, დიდი ბრიტანეთის კუნძულის მონახულება ცალკე ვიზას საჭიროებს. თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ გიბრალტარი გაერთიანებული სამეფოს ტერიტორიაა, მე, მაგალითად, წარმოდგენა არ მქონდა, რომ იქ ჩასასვლელად გიბრალტარისთვის განკუთვნილი სპეციალური ვიზის აღება მომიწევდა.

ეს პოსტი სწორედ გიბრალტარში მოხვედრას და ამასთან დაკავშირებულ სირთულეებს შეეხება, რითაც, იმედი მაქვს, სხვებს გავუიოლებ საქმეს.

სურათებში: გასეირნება მალაგაში

მიუხედავად იმისა, რომ მალაგა პაბლო პიკასოს სამშობლოა, იგი არ არის ის ქალაქი, რომელსაც ადამიანები ესპანეთში მოგზაურობისას, პირველ რიგში მოსანახულებელ პუნქტთა შორის უჩენენ ადგილს. ნუ, რა თქმა უნდა, თუ ზღვაზე დასვენებას არ აპირებენ. როგორც გაირკვა, მალაგა პოპულარული კოსტა დელ სოლის (მზის სანაპირო) დედაქალაქია და შესაბამისად, ამ რეგიონის სატრანსპორტო კვანძია, საიდანაც შემდეგ ახლომდებარე პატარ-პატარა ქალაქებსა თუ სოფლებში შეიძლება გადასვლა.

მართალია, ესპანეთში ზედმეტ ვიზიტზე არასოდეს ვიტყოდი უარს, თუმცა მალაგაში ჩასვლა სწორედ მისი მდებარეობის გამო გადაწყდა – მაროკოში მოგზაურობამდე, გიბრალტარის მონახულება გვქონდა ჩაფიქრებული. ამ შემთხვევაში კი, მალაგის აეროპორტი თითქმის უალტერნატივო იყო. რადგანაც მალაგას მხოლოდ საწყის პუნქტად განვიხილავდით, იქ მხოლოდ ერთი ღამის გათენება დავგეგმეთ, თუმცა ქალაქში გატარებული რამდენიმე საათის მიუხედავად, ერთი-ორი ღირსშესანიშნაობის ნახვა მაინც მოვახერხეთ. განცდილს ფოტო-ანგარიშის სახით ვდებ აქ :)

როგორ: მაროკოს ვიზა

საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს საიტი, სიხარულით გვაუწყებს, რომ საქართველოს მოქალაქეს, რომელიც მიემგზავრება მაროკოში, წინასწარ ესაჭიროება ვიზა. კარგი. ეს გასაგებია, ვიზა თითქმის ყველგან გვჭირდება და გამიკვირდებოდა, პირიქით რომ ყოფილიყო. თუმცა, კიდევ ერთი თავისტკივილი ის გარემოებაა, რომ მაროკოს ვიზები გაიცემა არა თბილისში, არამედ უკრაინის დედაქალაქ კიევში.

მიუხედავად ყველაფრისა, მაროკოს ვიზის მიღება არც ისეთი რთული პროცედურაა, როგორიც ერთი შეხედვით შეიძლება ჩანდეს. და რადგან, ყოველივე ეს საკუთარ თავზე მაქვს გამოცდილი, შევეცდები მაქსიმალურად დეტალური ინფორმაციით გაუმარტივო საქმე მათ, ვისაც ახლა და უახლოეს მომავალში სურს მაროკოს სამეფოში მოგზაურობა.

ყველაფერი, რაც აქ წერია არის ჩემი პირადი გამოცდილება და შესაბამისად, ყველა დეტალი უნდა გადამოწმდეს მაროკოს საელჩოსთან უკრაინაში.

სურათებში: კიევი 2013

არ ვიცი, რომელმა ჭკვიანმა დააწესა საქართველოში რომელიღაც უცხო ქვეყნის საკონსულოს არარსებობის შემთხვევაში, ვიზების კიევში აღების აუცილებლობა; განსაკუთრებით იმ პირობებში, როდესაც უკრაინასა და დედა-საქართველოს შორის აღარ არსებობს სახმელეთო მიმოსვლა, საზღვაო – გაუგებარია, თბილისიდან საჰაერო საშუალებებით მგზავრობა კი, ზოგჯერ, ამსტერდამის ბილეთზე ძვირი ღირს. ჩვენი სხვა მეზობელი ქვეყნების დედაქალაქები – ერევანი, ბაქო და სტამბულ-ანკარაც კი ხომ ასე ახლოსაა. იქაც ხომაა იგივე ქვეყნების საელჩოები და ვიზიტის იქ დაგეგმვა ბევრ შემზადებას არ საჭიროებს და არც ფინანსურ გარღვევებს იწვევს.

მაგრამ არა. ქართველი ერი არ დაბადებულა კომფორტისთვის და უკრაინაში ჩასვლა, ნოემბრის გამოცდილების შემდეგ, ასეთი სურვილის არქონის მიუხედავად, მესამედ მომიწია. თუმცა, ამჯერად, გაგასთან ერთად, რადგან საზამთრო მოგზაურობის პერიოდში სკაიპით ურთიერთობისას, მაროკოში სპონტანური ვოიაჟი დაიგეგმა. საქართველოს მოქალაქეებზე პასუხისმგებელი მაროკოს სამეფოს საელჩო კი, როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, კიევში მდებარეობდა.

საბედნიეროდ, ამ ჯერზე, ქალაქის აეროპორტს მიღმა, ქალაქის გაცნობის და მეტ-ნაკლებად ობიექტური მსჯელობის შესაძლებლობა მომეცა. კიევური შთაბეჭდილებების რეანიმირებას კი, სურათების საშუალებით შევეცდები.

Chi non viaggia a Capodanno..

პრინციპში, ახალი 2013 წლის შესახვედრად იდეა და შესაძლებლობაც ბევრი იყო. რომანწიული პარიზი; რომი – რომელშიც მანამდე ნამყოფი არ ვიყავი, იგივე მილანი, რომელიც ბოლო ორ წელიწადში უფრო მეტჯერ მოვინახულე, ვიდრე ჩემი აგარაკი – მთელი ჩემი ზრდასრულობის მანძილზე. შედარებით ნაკლებადპერსპექტიული საოცნებო სკანდინავიური ქალაქები იყო. თუმცა ელემენტარული მონდომებით, მაინც მგონია, რომ არაფერი არარეალური არ არსებობს და სკანდინავიის მიწაზეც შეიძლებოდა ფეხის დადგმა.

ასეა თუ ისეა, ბევრი განხილვის, წაკითხულის, გაგებულის და აწონ-დაწონვის შემდეგ, 2013 წლის შემობიჯების აღსანიშნავად, არჩევანი იტალიის ემილია-რომანიის ქალაქ ბოლონიაზე შევაჩერე. ყველაფერი კი იმის ბრალია, რომ სადღაც ამოვიკითხე, თურმე ბოლონიური ტრადიციის მიხედვით, როდესაც საათი თორმეტს ჩამოკრავს, პიაცა მაჯორეზე შეკრებილი ქალაქის მცხოვრებნი და მათი სტუმრები ახალ წელს ე.წ. “ვეკიონეს” დაწვით აღნიშნავენ. ეს “ვეკიონე” კი უზარმაზარი ქანდაკებაა, რომელსაც ყოველ წელს სხვადასხვა ადგილობრივი ხელოვანი ქმნის და თავისი არსით, გასულ წელს აღნიშნავს. და რადგან ჩემი იმდროინდელი ინფორმაციით, ახალ წელს სხვაგან არსად არაფერს არ წვავდნენ, ამ სანახაობით ტკბობის ინტერესმა ყველა დანარჩენი ოპცია გადაწონა. თანაც, გრანდიოზული სტატიის გაშალაშინებასაც ვაპირებდი, რომელსაც დღის სინათლე დღემდე არ უხილავს, მაგრამ მაინც…

და რადგან ვიცოდი, რომ ყველაფრის მიუხედავად, მხოლოდ ბოლონიით ვერ შემოვიფარგლებოდი და მილანში კიდევ ერთხელ ჩასვლა არ ამცდებოდა, საახალწლო ვოიაჟისთვის სპეციალური სამკუთხა მარშრუტი შევიმუშავე: მილანი – მოდენა – ბოლონია – რიმინი – სან მარინო – პადუა – ვენეცია – მილანი.

Чому ж ти, блядь, не любиш Україну?

ახლა ვიხსენებდი და აღმოჩნდა, რომ პირველად უკრაინის ტერიტორიაზე მაშინ ვიყავი, როდესაც ჯერ კიდევ თბილისი-მოსკოვის მატარებელი დადიოდა და ტუაპსეში (იყო გზად გაჩერება ეგეთი) მიწისძვრა მოხდა. Google ბიძიამ შემახსენა – 1991 წელი იყოო და ჰოდა, სწორედ იმ წელს, საყვარელ უკრაინელ ბებიასთან ერთად, დონეცკის მიდამოებში ნათესავების ქორწილში ჩავედით. უცნაურია, რომ საერთოდ მახსოვს რამე, მაგრამ როგორც ჩანს, ოქროსფერ შეფუთვაში გახვეული შოკოლადის კურდღელი, დანგრეული ტალახნარევი გზები და უცნობი ნათესავის წყალობით ცხვირიდან წამოსული სისხლი სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემს მეხსიერებაში.

მას შემდეგ, ლესია უკრაინკას და ტარას შევჩენკოს სამშობლოში 2012 წლის ნოემბერში ამოვყავი თავი, როდესაც საქართველოდან იტალიაში მეგობრის დაბადების დღეზე მიმავალს, ტრანზიტი კიევის ბორისპოლში მიწევდა. ევროპული მოლოდინებით აღვსებულს და მამის ნაამბობიდან გამომდინარე, უკრაინულ კულტურასთან, განსაკუთრებით კი – “რუსეთის ქალაქების დედის” საბაჟო უნარ-ჩვევებთან შეხების არანაირი სურვილი არ მქონდა. თუმცა, ჩემი ჩათქმულის მიუხედავად, განსხვავებული მოსაზრება ქონდათ უკრაინის საერთაშორისო ავიახაზებს და კომპანია “აეროსვიტს”, რომლებმაც ჩათვალეს, რომ მართალია ავია- მაგრამ მაინც, უკრაინულ კულტურასთან ზიარება, ყველა სტუმრისთვის გარდაუვალი უნდა ყოფილიყო.

მიუხედავად იმისა, რომ ერთი ბილეთით ვმგზავრობდი და როგორც წესი, ეს ნიშნავს, რომ თბილისში ჩაბარებული ბარგი დანიშნულების ადგილას – მილანში უნდა ამეღო, უკრაინული ავიაკომპანიების ტანდემმა რეკორდულ 1:25 წუთში საპასპორტო კონტროლის გავლა, მებაჟის კითხვებზე პასუხი, ბარგის აღება, ბარგის შემოწმება, ტერმინალ B-დან გასვლა, ტერმინალ F-ში თავქუდმოგლეჯილი გადარბენა, მილანის რეისზე რეგისტრაცია, ბარგის ხელახლა შემოწმება, პოლიციელის კითხვებზე პასუხი და საპასპორტო კონტროლის თავიდან გავლა მაიძულა. თუმცა, როდესაც მივხვდი, რომ ჩემს სპორტულ ფორმას არაუშავდა რა და გავაცნობიერე, რომ ყველაზე საშინელი სცენარი უკან მოვიტოვე, ერთი ღერის მოწევა, მახსოვს, მაინც მოვასწარი. სხვა თუ არაფერი, მაგათ ჯინაზე. თვითმფრინავში კი, ნასვამი უკრაინელი გოგოების უცნობ მამაკაცებთან ინტერაქციით და გაცნობის ხელოვნების ოსტატობის უდავოდ მაღალი ხარისხით ისე გავერთე, რომ დღის პირველი შეხება ამ ერთან სრულიად გადამავიწყდა.

თუმცა, მე თუ დავივიწყე ერი, ეს არ ნიშნავდა იმას, რომ ერმა დამივიწყა მე და მილანში ჩასულს, ჩემი საყვარელი ავიაკომპანიებისგან ელექტრონული წერილი დამხვდა, სადაც იუწყებოდნენ, რომ ჩემს ბილეთში სერიოზული ცვლილებები განახორციელეს. ერთი სიტყვით, მახარეს, რომ თურმე მილანში კი აღმოვჩნდი, მაგრამ თბილისიდან კიევის ბორისპოლში არ მიფრენია და შესაბამისად, უკან დასაბრუნებელი ბილეთი გამიუქმეს. კი დავიბენი, თუმცა დიდი დრო არ დამჭირვებია იმისთვის, რათა მათთვის მიმეხვედრებინა, რომ ბიუროკრატიულ მანქანაზე უფრო მეტად ბიუროკრატთან ქონდათ საქმე. რამდენიმე საერთაშორისო ზარის შემდეგ, ნელ-ნელა და ნერვებმოშლით, მაგრამ მაინც, საკითხი მოგვარდა. ყველაფერი კი, როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, თბილისის აეროპორტის თანამშრომლების ბრალი იყო. ბიჭი, რომელმაც ჩასხდომის ბარათი გამომართვა, ნაბახუსევი კი მომეჩვენა (მომეჩვენა რა – ცხვირით ვიგრძენი), თუმცა საბოლოო ჯამში – ჩემი ეჭვი გაამართლა და ჩასხდომის ბარათის დაკარგვა მაინც მომიხერხა :) მიუხედავად მოგვარებული საკითხისა, უკანა გზაზე ბარგთან დაკავშირებული პროცედურების გავლა ისევ მომიწია, მაგრამ ამჯერად, ფსიქოლოგიურად შემზადებული ვიყავი და მარშ-ნახტომისთვის დროც წინაზე ოდნავ მეტი მქონდა.

Broken People Get Recycled

Broken people get recycled
and I hope that I will sometimes be thrown off the pathways
what I thought was my way home
wasn’t the place I know
No, I’m not afraid of changing,
Certain, nothing’s certain
what we own becomes our prison
my possessions will be gone
back to where they came from

– Katie Melua “The Flood”

ქეთი მელუას ახალი ალბომი გადმოვწერე. ნორმალურია. პრინციპში, რანაირად შემიძლია ვთქვა, როგორია, როცა 1 სიმღერაზე მეტისთვის თავიდან ბოლომდე არ მომისმენია. The Flood ძალიან საინტერესოა:) მელუას მხრივ, რა თქმა უნდა, თორემ პოპ-მუსიკისთვის მასში ახალი არაფერია.

ახლა დავფიქრდი, რატომ დავწერე ეს ყველაფერი და ფონზე ნაცნობი ვოკალი შემომესმა:) თუმცა, მელუა არ არის ამ პოსტის ძირითადი თემა. მთავარს გავურბივარ:)

თემა:

12 მაისს, “ლიბიის ავიახაზების” Airbus A330-200 ტრიპოლის აეროპორტში დაშვების მცდელობისას დაიმსხვრა, რომელსაც 103 ადამიანი ემსხვერპლა, უმეტესობა თავგადასავლების მაძიებელი ჰოლანდიელი იყო. ერთი ბიჭუნა გადარჩა მხოლოდ, რომელსაც ქორწინების რომელიღაც წლისთავის ეგზოტიკურად აღნიშვნის შემდეგ, ამ ავიკატასტროფაში ორივე მშობელი დაეღუპა.

17 მაისს, შემთხვევა უკვე ავღანეთში მოხდა, რომელსაც “პამირის ავიახაზების”, კერძო ავიაკომპანიის, ბორტი და 44 მგზავრი შეეწირა. თვითმფრინავი, კუნდუზიდან ქაბულში ასრულებდა რეისს, თუმცა მოღრუბლული და წვიმიანი ამინდის წინაშე უძლური აღმოჩნდა. ასევე ცნობილი გახდა, რომ ავღანეთში სამხედრო თუ სამოქალაქო თვითმფრინავებთან დაკავშირებული შემთხვევები არცთუ ისე იშვიათია, თუმცა კერძო კომპანიები, ამ თვალსაზრისით, მოიკოჭლებენ. არაუშავს, +1-ის მიწერა შეუძლიათ.

22 მაისს კი “ეა ინდია ექსპრესის” Boeing 737 დუბაიდან მანგალორში ეშვებოდა, როცა საბურავი გაუსკდა, საფრენ ბილიკს გადასცდა და ალში გაეხვა. 160 მგზავრიდან და 6 ეკიპაჟის წევრიდან, მხოლოდ 8 ადამიანმა შეძლო თვითმფრინავიდან თავის დაღწევა.

სამშაბათს, 25-ში, საქართველო-თურქეთის საზღვართან, ამოუცნობი მფრინავი ობიექტი ჩამოვარდა. Real TV-ის მიერ გავრცელებული ინფორმაციით, ეს “თურქეთის ავიახაზების” ბაქო-სტამბულის რეისი უნდა ყოფილიყო, თუმცა ამ ინფორმაციის დეტალურად გადამოწმების შემდეგ, დავასკვენი, რომ ეს კონკრეტული რეისი, თუნდაც 86 წუთის დაგვიანებით, მაგრამ მაინც, მშვიდობიანად დაეშვა ათათურქის საერთაშორისო აეროპორტში. რა ჩამოვარდა სინამდვილეში – კაცმა არ იცის და ალბათ, არცაა საჭირო.

დესერტად:

24  მაისს, ქართულ-თურქულია კომპანია “მაჰმუდოღლუს” ავტობუსი თბილისიდან სტამბულში მიდიოდა, როცა თურქეთში დაბა ჩერქეზთან ავარია მოუვიდა. შედეგად, საქართველოს 33 მოქალაქე დაშავდა.

მეორე დღეს კი, ადგილობრივი დროით 05:30 საათზე ავტოავარიას ანტალიაში 16 რუსეთის მოქალაქე ემსხვერპლა. ტურუსტებით სავსე მიკროავტობუსი ხიდიდან 15-მეტრიან ხევში გადავარდა და შემდეგ მდინარეში ჩავარდა.

P.S.:

5 დღეში თურქეთის გავლით, ნიუ იორკში მივფრინავ:) ძალიან არ მინდა ეს ჩემი ბოლო პოსტი იყოს:)) არ მინდა და ვსიო. ვა:)

don’t trust your eyes
its easy to believe them
know in your heart
that you can leave a prison

– Katie Melua “The Flood”

¡Olé, Madrid!

ჰე, ჰე… რამდენი ხანი ველოდი ამ მომენტს. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, გაჭიანურდა ეს პროცესი და დღეს გაცილებით უფრო დიდი ეფექტი ქონდა, ვიდრე ჩვეულ დაჯილდოების-მეორე-დღეს გამოცხადებას…

ნოემბრიდან მოყოლებული, მთელი ამ ხნის განმავლობაში ხან სტამბულში გამგზავრებისკენ ვამზადებდი თავს, ხან ამსტერდამისა თუ ბრუსელისთვის, მოსკოვსაც გამოვუცხადე ბოიკოტი, თუმცა შემდეგ დუბლინში ჩაღწევის სირთულეებზე მომიწია ფიქრი…

თუმცა, როგორც დღეს აღმოჩნდა ამაოდ…

2010 წლის MTV ევროპის მუსიკალური დაჯილდოება ესპანეთის დედაქალაქში მადრიდში გაიმართება და არ წარმომიდგენია, რა უნდა მოხდეს მე რომ არ ვიყო იქ! :)

ყველაზე მაგარი კი ამ ამბავში ის არის, რომ 7 ნოემბერი ჩემი და ერთი ადამიანის გაცნობის 5 წლისთავია:) საინტერესოა, მან თუ იცის ამის შესახებ:))) წაიკითხავს და გაიგებს… და უკვე ისიც სულ ერთია, რომ 7 ნოემბერი 7 ნოემბერია და მადრიდში უკვე ნამყოფი ვარ:))