თ [Digital Love]

Душа моя поет, душа играет в трубы,
Но сердце иногда грызет глухая грусть.
Я вспоминаю твои глаза и губы,
Я чахну без тебя, я чахну – ну и пусть.

– Илья Лагутенко и “Браво” – “Мне грустно и легко”

ახლა მეხუთე ჭიქა ღვინოს ვსვამ. წითელია. “მუკუზანი” მგონი, თუმცა არ ვარ დარწმუნებული. სულ არ ვაპირებდი ღვინის სმას დღეს. არც დალევას, საერთოდ. ცოტა ხანი სახლში ჯდომა მინდოდა და ჩემი საყვარელი საქმიანობით – ფიქრით დაკავება. არ მაცალეს. თუმცა, ეს არ ნიშნავს, რომ ცუდი იყო.

18:29-ზე თიკამ დამირეკა. მაიაკოვსკის ძეგლთან ვართო და ჩამოდიო ორი წუთით. ახალი გაღვიძებული ვიყავი და იმ დროისთვის მხოლოდ Farmville-ში მოსავლის აღება და ახლის დათესვა მოვასწარი. სახეც არ დამიბანია. გუშინ ბევრი ვიარე თიკასთან ერთად. მთელი ღამე და მეძინა.

ჩავედი. მიუხედავად იმისა, რომ ფეხები მტკიოდა და ზოგადად, ჭუჭყიანად ვგრძნობდი თავს, ორი ვარიანტი შევთავაზე: ძმასთან, მის ძმაკაცებთან და რძალთან ამოსვლა ან ჩემთან, არეულ ბინაში მისვლა. ჩემთან არჩიეს. შემრცხვა. იმ მოსაზრებით, რომ დარწმუნებულიყვნენ თავიანთი გადაწყვეტილების სიმტკიცეში, სახლიდან ღვინის ბოთლის წამოღება მოვიმიზეზე და ცოტა ხნით მარტო დავტოვე. გუშინ მაჩუქა თიკამ. “მუკუზანი”. არ მიყვარს ღვინო.

მოვედით. ლიფტი არ მუშაობდა. ისევ ფეხით ვიარეთ. გზაში ნათკას ახალი წელი მივულოცე და დავუდასტურე, რომ ეს სამი ხმაურიანი გოგო ჩემი სტუმარი იყო. ჩემი მეკვლეები გახდნენ. პირველი ვინ შევიდა არ მახსოვს. ნუ, მახსოვს, მარა რა ქვია – ეს არა. ალბათ, მერე დავიმახსოვრებ ან არასოდეს აღარ ვნახავ ცხოვრებაში. რა იცი, რა ხდება. საერთოდ, თიკასთან მიმართებაში არასოდეს არ ვიცი – რა ხდება.

მე, თიკა და nike

ამიტომაც, თავს ვიკავებდი თიკაზე პოსტის დაწერისგან. 4-ედ ვნახე. 2 ჯერ ერთ დღეს, ერთხელ გუშინ და დღეს. არასოდეს არ ვიცი როგორ მოიქცევა. როდის წავა. მე მგავს. მეც ზუსტად ასეთი ვარ და ამიტომ უჭირთ ჩემთან ხშირი ურთიერთობა. მისი სპონტანური გადაწვეტილებები კი ჩემთვის ერთგვარ აზარტად იქცა, თუმცა თამაშს ამას არ დავარქმევ. მეყო თამაშები. Game Over. მე წავაგე, თუმცა გამარჯვებულად ვრძნობ თავს. მარა, თიკა რა შუაშია.

ა, ხო არის. მისი მეგობარია. ამიტომაც, ძალაუნებურად მასზე მიწევს ლაპარაკი. თუმცა, ვფიქრობ ეს მალე მორჩება. ძალიან ბევრი გვაქვს მე და თიკას სხვა საერთო. ამოვწურავთ თემას, გადავალთ სხვაზე. იმედია. მაგრამ, თიკა უფრო რომანტიულია ვიდრე მე, ჯერა რაღაცეების. მე უკვე აღარ.

19:28-ზე თიკა და მისი მეგობრები წავიდნენ. ისევ მარტო ვარ. არც ოჯახთან ერთად, არც მეგობრებთან. ცუდად არ ვარ, მაგრამ მარტო ვარ. ტეხავს. მაგრამ, თან – არა. მიყვარს მარტო ყოფნა. ბევრი ქცევა მაქვს ისეთი, რომელსაც მხოლოდ მარტო ყოფნისას ვასხავ ხორცს. ვის არ აქვს რო?:) თუმცა, რამე რადიკალურად პახაბნის გაფიქრება ამ მომენტში არ არის აუცილებელი.

მერვე ჭიქა დავისხი. ცოტა მთვრალი ვარ. თიკა სკაიპშია. “midiiiii, chems magivradac dalie. chatvale shentan ertad var” მწერს. კი ხარ, თიკა, მაგრამ არ ხარ. თავს მეორედ აღარ მოვიტყუებ. მეყო ციფრული სიყვარული. კმარა. მგონი, კიდევ დარჩა ღვინო… ა, ჰო, მეორე ბოთლიცაა.

Пройдет какой-то срок – тебя я позабуду,
Улыбку и глаза забуду навсегда.
Увидеть бы тебя в последний раз, но чуда,
Увы, напрасно ждать, – пора чудес прошла.

Пора чудес прошла, прошла пора героев,
Прошла пора цариц, волшебниц и богинь.
Мне грустно и легко. Иллюзий я не строю
И снова, сквоэь туман, я вижу неба синь.